Οίκος Ενοχής 1

Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε 
1^ος Οίκος Ενοχής
~
η Λευκωσία σε μαύρο & κόκκινο φόντο

Ένας βαθυγάλανος ουρανός, ανώτερος του Αττικού, καθώς η αύως ή το χάραγμα του φωτός προμηνύει το όργωμα του θυμοφθόρου οκταώρου. Η φάτσα που βλέπεται στον καθρέφτη δεν είναι του ψες. Η νύχτα την έχει φθείρει. Ο ντελικάτος χρόνος μας σχηματίζει. Μία πολίχνη στο πουθενά της Μεσογείου, ένα τοπίο διάτρητο από απανωτές ομοβροντίες, μιας εποχής τόσο μακρινής όσο και κοντινής, που ξεσπά αίφνης υψώνοντας το μεσιανό στο άνοιγμα μιας κλασικής Δευτέρας. Ένας λαβύρινθος, και δυο παιδιά εντός να παίζουν άγρια πεσσούς. Η Αριάδνη και ο μίτος της είναι ένα ψέμα. Το εσχατικό αυνανιστήρι ξεριζώνει το γλωσσίδι του επηρμένου κώδωνος. Η βίζιτα στις συνειδήσεις κοστίζει την ελάχιστη βρώση, που απαιτεί το σώμα ενός ολοζώντανου βάτραχου που κατέχει το μυστικό της μεταμορφώσεως σε φρουτονυχτερίδα ή νυχτοπάππαρο. Η δηκτικότητα κι η προσβολή είναι τακτικές άμεσου δράσεως κι εξακριβώσεως καλά κρυμμένων εγκλημάτων. Έτσι, πριν καν συμπληρωθεί το σύμβολο του άπειρου, διακόπτουν ό,τι ευγενικά έχει αποκτήσει ρυθμό πλεύσεως για να επιδοθούν στη συμπλεγματικότητα της αγενούς και ομιλητικής καταβροχθίσεως μίας αχρείαστης έως λανθάνουσας ζηλοφθονίας, που ονομάζουν διάλειμμα για μεσημεριανό με επιδόρπιο κι έναν καφέ που συνήθως θυμίζει… την «κηδεία» των απόντων. Όσες φορές κι αν αιωρήθηκα, ως αλυτάρχης, επόπτευσα κάτι που χωρίζεται αυστηρά σ’ έναν ιδιότυπο τρόπο/κανόνα δημόσιων/ιδιωτικών υπηρεσιών και ανάλογων συμπεριφορών και κατάπτυστων πρακτικών. Σε μία κοινωνία συγκεκριμένη, όπως είναι η κυπριακή, όπου οι σχέσεις των ανθρώπων ανέκαθεν εδράζονταν στο χρησιμοθηρικό όφελος, και σε μία περίοδο (ας την πούμε ευρωπαϊκή) -καθώς ο πέλεκυς «χαϊδεύει» το σβέρκο-, τα πουλιά έρχονται να θυμίσουν στη βάση εάν όχι στον πυρήνα, το ποιοι ουσιαστικά και τελικά είμαστε ή πώς εκπορνευτήκαμε. Ένας ήχος/λόγος κρυστάλλινος -άραγε ακατάληπτος;- που έρχεται με την ευχή της αφύπνισης. Καθώς παραμένουν, κακοί μάρτυρες ἀνθρώποισιν ὀφθαλμοί καί ὦτα βαρβάρους ψυχάς ἐχόντων -πάντα προς ιδία εμπορία-, ένα προδοτικό αλισβερίσι έχει στήσει στο παζάρι την ασέβεια και την απιστία. Το να «εξηγούμε» ή «μεταφράζουμε», το λόγο των ποιητών ιπτάμενων φτερών, είναι η συνήθεια που μας οδηγεί στη μίζερη εγκαθίδρυση της απομάκρυνσης από το ανθρώπινο ή θεϊκό στοιχείο της ύπαρξής μας και συνέχειας του είδους σε εξελιγμένη μορφή. Όμως, εκείνο που αυστηρά απαγορεύτηκε σε χρόνους πρωτοκοσμικούς, παρατηρείται στο ζωώδες ένστικτο μιας ακατάσχετης επιμειξίας ειδών. Σχεδόν τριάντα δύο και διαιρώντας μία και μία φορές δεκάξι χρόνους θωρώ, ένα αμάντρωτο ζωολογικό και μολυσματικό επίγειο σύμπαν ευυπόληπτων μαστροπών. Οι αγγελιαφόροι προορίζονται για σφαγή, μακελειό ή ανέντιμο χάλασμα. Ο Έλλην είναι εξακολουθητική αγωγή συμφώνων αιχμηρά γλυμμένων σε μαρμάρινες πύλες κι ο Πελασγός επιστροφή πάθη φωνηέντων αιματηρά καρφωμένων σε ξύλινους σταυρούς. Η μήτρα της αρρενογονίας ευωδιάζει το γαλαζοαίματο των δολοφονημένων εσπεριδοειδών. Ο μεγεθυντικός φακός αντιστρέφει τα είδωλα. Εντεταλμένη υπηρεσία ν’ αναμειχτώ με την πόρνη των Λυδών της Βαβυλώνας και των Εβραίων της Αμμοχώστου. Το άρμα του Ήλιου, κι ο οινοχόος ηνίοχος που γνωρίζει την αορατότητα των ορατών. Ο αχάριστος λόγος κάτι άλλο σημαίνει και το παραλήρημα του Λοξία ακίνδυνη φρενοβλάβεια. Η αρτοκλασία του γράμματος/άλματος μαγνητοφωνεί την ομοτράπεζο ωμοφαγία μιας τρισάθλιας τουρκεμένης χανούμισσας ή πόλης.

Δημοσιεύτηκε στην ομώνυμη στήλη, στο διαδικτυακό φύλλο επιλεγμένης λογοτεχνίας «Φτερά Χήνας» (www.fteraxinasmag.wordpress.com), 23.12.2015.