Κείμενα μιας ψύχραιμης οργής 2

Ο λεσσεψιανός μετανάστης, τοξικός ιχθύς, Lagocephalus sceleratus

#2

Κείμενα μιας ψύχραιμης οργής

Η εξακολουθητική αλητεία των “δημιουργών”

Χειρότεροι και ελεεινότεροι του είδους άνθρωπος, όπως είναι οι “δημιουργοί”, δεν υπάρχουν… άλλοι. Τους πιάνεις στα πράσα, όταν στις δεξιω(τ)σούλες, εναρκτήριων εκδηλώσεων με ή χωρίς την αιγίδα και τον μποναμά της φοροδιαφεύγουσας εταιρείας που ονομάζεται «Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού», ασκούνται στον έναν τεμενά μετά τον άλλον. Πλιατσικολογούν τα απολειφάδια, διεκδικώντας μερίδιο στην προαγωγή της εταίρας που υπηρετούν και πουλάνε, και ονομάζουνε… τέχνη.

Το ζαμπόν της επικρατούσας υποκρισίας που κουβαλάνε περιχαρείς, είναι αρκετό να συντηρήσει την ανοχή του μπορντέλου που, χωρίς αστίατρο, έχτισαν με… «δάκρυα κι ιδρώτα». Η επικινδυνότητα που προτάσσει ο καταφατικά ερωτηματικός προφορικός τους λόγος, καταγράφεται απ’ εκείνους τους ελάχιστους ευφυείς κατοίκους της περιοχής του Fahrenheit 451.

Είναι η μαγνητοταινία που αίρει το απόρρητο προσωπικών και συλλογικών δεδομένων. Ο σκοπός δεν αφορά στον τρόπο. Η σπονδυλική στήλη του δίαυλου ή του διαύλου μικροφωνίζει την εξακολουθητική αλητεία των “δημιουργών”. Πολλοί μικροί δικτατορίσκοι, κατά μόνας ή τραινάκι, σέρνουν ζητιανεύοντας οι κοκορόμυαλοι… τα πόδια τους ή το χορό της κτηνοβασίας των μορφών της τέχνης που διεκδικούν ως προσωπίδες ή προσωπεία στο πολύχρωμο καρναβάλι της πετριάς του νου τους.

Κατά τα άλλα, ωσάν ευπροσήγοροι ρέκτες, συμπεραίνουν ακαταπαύστως το ασυγκέραστο, μια κι αδυνατούν να αποδεχτούν την ελλειμματική, λειψή και ακανόνιστη δήθεν εκπαίδευση, παιδεία και νοημοσύνη τους. Τους χαρίζεις ένα βιβλίο και το πασπατεύουν όπως ξεσκίζουν το περιτύλιγμα απ’ το σουβλάκι που καταβροχθίζουν ως λιμοκτονούντες ανθρωποφάγοι, καλύπτοντας την ακριβή κολόνια ή τ’ ακριβό το άρωμά τους στη μυρωδιά του κρεμμυδιού, του παστραμιού, του σκόρδου και του χαλουμιού μέσα στην κέτσαπ, στη μαγιονέζα ή στη μουστάρδα της καθημερινής τους αφόδευσης.

Ύστερα ή κατόπιν σ’ το γυρίζουν στην εξοχή, στο ή στην ύπαιθρο… που υπό αίθριο είναι το ακάλυπτο τσερβέλο τους. Τα μορμολύκεια, μες στο βόθρο της καλπάζουσας εξυπνάδας τους, θριαμβεύουν την ασίγαστη γενικότητα των πιθήκων.

  

-Άι σιχτίρ, τουρκόσποροι, χάιντε χάιντε μπουγιουρούμ μπουντρούμ, περιγελάστε επαναληπτικά τη ρημαγμένη φύση με ξιπόλητα Σαββατοκύριακα και με τροχόσπιτα.                

Χώρα (Παλιό Λιμάνι), Νοέμβριος 2015

Δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή επιθεώρηση ποιητικής τέχνης «Ποιείν» (www.poiein.gr), στη στήλη «Τα Επίκαιρα», την 1η Ιανουαρίου 2016.