Κείμενα μιας ψύχραιμης οργής 5

Ο λεσσεψιανός μετανάστης, τοξικός ιχθύς, Lagocephalus sceleratus

#5

Κείμενα μιας ψύχραιμης οργής

Η συμπλεγματικότητα των Ελλήνων Κυπρίων ποιητών

Χαριεντίζονται μεταξύ τους σαν καλεσμένοι ιδιοκτήτες-πρόσφυγες τιμής, μες σε τυχάρπαστες πρεσβείες και προξενεία της ντροπής. Ανίκανοι να χειριστούν το μένος, ίσως, της κατάθεσης-γραφής τους χασκογελούν διαβάζοντας σ’ ακροατήρια ζωντόβολων, δήθεν, πνευματικών ανθρώπων… μάλλον μιαρών πανζουρλισμών. Αμόρφωτοι κι ακαλλιέργητοι επαίρονται για την τυφλότητα των ποιημάτων τους και την αργόσυρτη ή πομπώδη ή κακόηχη απαγγελία τους. Είναι η ποίησή τους πάρεργο μες στην ανάγωγη καφρίλα της ανυπόληπτης κοινωνικής τους επιφάνειας. 

Δημοσιοσχεσίτες, υπάλληλοι κυβερνητικοί, φιλόλογοι καθηγητάδες, δημοσιογραφίσκοι, γιατροί, ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί, τραπεζικοί διευθυντάδες, δικηγόροι -ό,τι επάγγελμα μπορεί να φανταστεί ο νους τ’ ανθρώπου- και κυρίες πολλές… τσατσάδες της προσφοράς και ζήτησης στα μόδια των αργυραμοιβών. Όλοι μαζί να σέρνουν το γαϊτανάκι της συμπλεγματικότητάς τους μέσα στην πορτοφόλα των υπέρογκων συντάξεων, των αγοραπωλησιών, των μερισμάτων και των παχυλών μισθών/μισθώσεων κυνηγώντας -παρασκηνιακά και μ’ ανταλλάγματα- βραβεία πολιτιστικών υπηρεσιών, ταξίδια τουρισμού -σαφέστατα λογοτεχνικού- και χορηγίες άκυρων φεστιβάλ των εντυπώσεων και μόνο.

Κατασκευασμένες συλλογικότητες διεκδικούν το αδιεκδίκητο με ιδεολογήματα και γλώσσα στέρφα, στραμπουλιγμένη στα κοσμητικά επίθετα, στα καλολογικά και πραγματολογικά στοιχεία όπως, επίσης, και στην κεντρική ιδέα του ποιήματος που μάθανε και στη συνέχεια, κάποιοι πολλοί, διδάξανε στα άχαρα και υπό διαρκή μεταρρύθμιση αυτιστικά δημόσια και ιδιωτικά σχολειά τους. Μα δεν διδάσκεται ούτε μαθαίνεται το Πνεύμα, καθώς εναντιώνεται στο Λόγο, και η Φωνή πρέπει να ’ναι δική σου και να ’χεις σκοτωθεί να τη γεννήσεις. Κυριολεκτώ.

Μια φλύαρη ασυδοσία στιχουργημάτων προσκολλημένων στο πάγωμα της εξέλιξης της ελληνικής γλώσσας και στην ιδιαιτερότητα μιας βιασμένης/μπάσταρδης διαλέκτου, που αγωνίζεται, ματαίως, το κενό-καινό. Διότι μες στην κενότητα του νέου αιωρείται η Έλευση της Πράξης και η Πράξη της Ελεύσεως. Μες στην πληρότητα του μηδενός συντελείται η συντριβή των κοσμοθεωριών και της φιλοσοφίας-φιλολαγνείας-λαφαζανιάς αιώνων. Στο μη αποδεκτό το Είναι, στο μη υπαρκτό το Εν, στο μη ανθρώπινο το Ον.

Έτσι όπως το πετσί ζαρώνει μεγαλώνοντας το πλάσμα, έτσι το χάραγμα του γράμματος οφείλει γεννώντας θάνατο ν’ ανανεώνει την πορεία του ποιητή. Να συντρίβει την όποια κατάκτηση, να κονιορτοποιεί το όποιο έργο, να γκρεμοτσακίζει τον όποιο έπαινο.

-Αν δεν σας βγει η Ψυχή ποιήματα μην περιμένετε, κι η Ποίηση παρηγοριά δεν έχει.

Χώρα (Παλιό Λιμάνι), Ιανουάριος 2016

Δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή επιθεώρηση ποιητικής τέχνης «Ποιείν» (www.poiein.gr), στη στήλη «Τα Επίκαιρα», στις 9 Φεβρουαρίου 2016.