Παντοδάπαισι μεμειχμένα χροίαισιν 7

Οι πέτρες του Σύμη Σουκιούρογλου

Εαρινή Ισημερία-Μια εικαστική συνάντηση

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

[Στίχοι: Νίκος Γκάτσος, Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις, Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη]

«Η έκθεση αυτή έρχεται σε μια εποχή κρίσης και ανασφάλειας να υπενθυμίσει τους φυσικούς κύκλους της γης, τη δύναμή της, και την ικανότητά της για αναγέννηση και δημιουργία. Ο κάθε συμμετέχοντας συνδιαλέγεται με τη χρονική αυτή στιγμή που συμβολίζει το ξύπνημα του σπόρου». 
(Cyprus Events)

«Εαρινή Ισημερία. Τα πνεύματα της ζωής ξυπνούν σιγά-σιγά για να γιορτάσουν την άνοδο της Περσεφόνης, από τον Άδη στη γη. Η γη ξαναθυμάται όλα όσα κρύβονται εντός της. Το σκοτάδι υποχωρεί και το φως αυξάνεται, σηματοδοτείται η Άνοιξη».

(Καθημερινή Κύπρου)

«Η έκθεση αυτή έρχεται σε μια εποχή κρίσης και ανασφάλειας να υπενθυμίσει τους φυσικούς κύκλους της γης, τη δύναμή της και την ικανότητά της για αναγέννηση και δημιουργία. Ο κάθε συμμετέχοντας συνδιαλέγεται με τη χρονική αυτή στιγμή που συμβολίζει το ξύπνημα του σπόρου. Οι δημιουργοί λειτουργούν ως σύγχρονοι σαμάνοι. Με το υλικό τους πλάθουν εικόνες και σχήματα που είναι βαθιά ριζωμένα στον τόπο. Ο Σύμης Σουκιούρογλου έχει δουλέψει την τραχιά πέτρα του τόπου φτιάχνοντας πλάσματα που ξυπνούν και παρατηρούν τον κόσμο γύρω τους έχοντας επίγνωση του τι προηγήθηκε. Η Αθηνά Αντωνιάδου με ένα μεγάλο επιτοίχιο έργο ξεκινά από την επιφάνεια της γης για να αποτυπώσει την άνοδο της Περσεφόνης, ο Στέλιος Βότσης παρουσιάζει τη φύση ως γυναίκα που εκφέρει το λόγο της αγάπης, η Κυριακή Κώστα κεντά με κλωστές και υφάσματα τη σχέση του Άδη με τη Ζωή. O Στέφανος Καράμπαμπας με λεπτό χιούμορ σε ένα έργο με δύο όψεις παρουσιάζει τη σχέση του λουλουδιάσματος της φύσης με τη σύγχρονη πραγματικότητα [αρχική φωτογραφία], η Κατερίνα Ατταλίδου ζωγραφίζει την έκρηξη της θηλυκότητας, ο Κυριάκος Καλλής με γλυπτά προερχόμενα από τελετουργικά της γης συνδιαλέγεται με τις χθόνιες δυνάμεις και παρουσιάζει τον ταύρο ως σύμβολο της σποράς, η Χαριτίνη Κυριάκου και η Άννι Δαμιανού παρουσιάζουν κολάζ που τοποθετούνται στη χρονική στιγμή της Άνοιξης. O Γλαύκος Κουμίδης λειτουργεί ως σύγχρονη Πυθία και με ένα ιδεόγραμμα κάνει ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην πραγματικότητα, η Λουίζα Καϊμάκη εικονογραφεί στιγμές του ανοιξιάτικου καθημερινού τελετουργικού».

(Παράθυρο Πολίτη)

Εισόδιο

ΕΡΜΕΙΑΣ Ο ΚΟΥΡΙΕΥΣ

ΙΑΜΒΟΙ

52

Ακούστε ω Στόακες, που πουλάτε φλυαρίες

στα λόγια κάλπηδες, οι μόνοι εσείς που απ’ όσα

έχετε στα χαρτιά, πριν κάτι πείτε στον γραφέα

αφού τα καταπιείτε, οι ίδιοι πιάνεστε

να κάνετε τα ενάντια από όσα φαφλατάτε.

Μτφρ. Γιάννης Δάλλας, Ιαμβογράφοι (Αρχαίοι Λυρικοί-Δ΄ τόμος), Τρίτη έκδοση συμπληρωμένη, Εκδόσεις Άγρα 2007, σελ.239. 

Η παράθεση στην αρχή του άρθρου των αναπαραγωγών-προσαρμογών του δελτίου Τύπου που έστειλαν οι διοργανωτές της έκθεσης «Εαρινή Ισημερία-Μια εικαστική συνάντηση» (21 Μαρτίου-4 Απριλίου 2012, ‘Αισχύλου 83’-Χώρος Τέχνης), και ο υπογράφων εκμαίευσε από το διαδίκτυο, σκοπό έχει να εισαγάγει τον αναγνώστη σε ότι συγκεκριμένο λεχθεί παρακάτω. Η έκθεση στέφθηκε με πλήρη επιτυχία την ημέρα των εγκαινίων (κυρίως ως κοσμικό-κοινωνικό γεγονός σύγχρονων επιφανών δόκιμων εικαστικών, με μία εξαίρεση) και απέσπασε κολακευτικά σχόλια από τους επισκέπτες κατά τη διάρκειά της, αλλά και ως συμβαίνει -συνήθως όταν εκλαμβάνουμε και προσεγγίζουμε επιφανειακά, θέματα που μας οδηγούν στο ‘Αρχέτυπο’- τίποτα, κατά κάποιο τρόπο, από τα προγραφέντα (στο δελτίο Τύπου) μ’ αυτά που αντίκρισα και διαπίστωσα δε συνάδει, όχι απόλυτα, έστω με τις, αναμφισβήτητα, καλές προθέσεις των συμμετεχόντων.

Τα έργα-εκθέματα & οι δημιουργοί τους

Περιδιαβαίνω την έκθεση σύμφωνα με τη φωτοτυπία/κατάλογο, με τους τίτλους των έργων και τις τιμές τους (όπου υπάρχουν) που δίνεται, ως συνηθίζεται, στους φιλότεχνους επισκέπτες και πιθανούς αγοραστές, εν είδει οδηγού στην αρίθμηση και τη χωροταξική τοποθέτηση των έργων.

1) Κιβωτός (ανήκει στο δημιουργό) Σύμης Σουκιούρογλου

Αναγνωρίσιμη persona της παλιάς Λευκωσίας, ο Σύμης Σουκιούρογλου, πρόσφερε την ‘εξαίρεση’ στο σύνολο των έργων της ‘εικαστικής συνάντησης’, αν όχι και την όποια αναζωογονητική αύρα αυτή είχε. Οι γλυμμένες πέτρες του, μου είναι οικείες χρόνια. Τις είχα πρωτοαντικρίσει στο καφενείο του, ‘Καλά Καθούμενα’, τοποθετημένες σε κάποιον αποθηκευτικό χώρο του μαγαζιού, αναμένοντας το δημιουργό τους για την επανατοποθέτησή τους, όπου ο ίδιος θα έκρινε κάποια στιγμή ως κατάλληλη. Τοποθετημένες στο κέντρο του χώρου τέχνης ‘Αισχύλου 83’, μέσα σε μία κινητή μπανιέρα-σκάφη, κατά το πρότυπο της Παλαιάς Διαθήκης, εγκιβωτίστηκαν την προσωπική-οικογενειακή-ρέουσα μυθολογία του δημιουργού τους. Ιεροτελεστικά προστατευμένα τα πλάσματα-πέτρες από τον πατριάρχη-πλάστη τους, στην «Κιβωτό» της έσχατης αναχώρησης-ασφαλούς επιστροφής, εξέπεμπαν την οικειότητα-ευγένεια του αυθεντικού εκ πηγής καλλιτέχνη, που δεν επιθυμεί την όποια επιβεβαίωση της χειρονακτικής του πλαστικής.    

2)-4) Αντίφαση/Contradiction (€1450), Μετάβαση/Transition (€950), Ολότητα και Άπειρο/Totality and Infinity (€2700) Κυριακή Κώστα

«Οδός άνω κάτω μία και ωυτή», κραυγάζει ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος από την Αρμονία των Αντιθέτων. Η Κυριακή Κώστα, θεσπέσια πιστά, υφαίνει ή κεντά το απόσπασμα του Σκοτεινού Φιλοσόφου, με την κατοχυρωμένη προσωπική/αυθεντική τεχνοτροπία της, σε ότι ακριβώς σημαίνει «Αντίφαση-Μετάβαση-Ολότητα και Άπειρο».  

5)-7) Food of the Gods I (ανήκει), Food of the Gods II (€1200), Food of the Gods III (€1500) Αθηνά Αντωνιάδου

Απογοήτευση έως ακύρωση της εικαστικής συνάντησης, αποτελεί η συμμετοχή της Αθηνάς Αντωνιάδου στην έκθεση ‘Εαρινή Ισημερία’. Εμφανέστατα, οι κλεψίτυπες δημιουργίες της, ακυρώνουν την τριλογία των εικασμάτων της υπό τον τίτλο «Τροφή των θεών». Στο μεγάλο επιτοίχιο έργο της, δεσπόζει η εικόνα ενός ψυχοτρόπου μανιταριού, αυτή του amanita muscaria. Οι σαμάνοι διάφορων λαών (διαμέσου των αιώνων της Ιστορίας της Ανθρωπότητας), χρησιμοποιούσαν τις ψυχοτρόπες ουσίες που περιέχονταν στα γεννήματα της Φύσης για να περιέλθουν σε έκσταση με σκοπό την καθοδήγηση της φυλής τους ή ακόμη και την ‘πρόβλεψη-θεραπεία’ του επέκεινα. Αντίθετα και ιερόσυλα, η Αντωνιάδου, εμφανίζει ένα ‘πάπλωμα’ που η μόνη του χρηστικότητα είναι να σκεπάζει τον ύπνο στις δροσερές ανοιξιάτικες νύχτες. Θεωρώ αχρείαστο να σχολιάσω τα άλλα δύο έργα της τριλογία της, μια που με εγκληματική ημιμάθεια προσεγγίζει τα ιεροτελεστικά μυστήρια των Ελλήνων, τα αφιερωμένα στη θεά Δήμητρα.   

8)-10) Εμίλησεν (€3000), Περιστέρι από τον ήλιο στο στόμα της (ανήκει), Μολάρει χαρταετό (€3000) Στέλιος Βότσης

Στα εγκαίνια της έκθεσης αντίκρισα μόνο δύο από τα τρία έργα που αναφέρονται στη φωτοτυπία/κατάλογο της έκθεσης. Πιστός στις δικτυακές-κατασκοπικές εμμονές του, ο καταξιωμένος εικαστικός, ακυρώνει βαριεστημένα τη μανιέρα των όποιων μηνυμάτων πιστεύει ότι μεταδίδει. Είναι εμφανές ότι όταν κατακτούμε και εγκαθιδρύουμε την τεχνική ή γραφή μας και δεν την εξελίσσουμε, οδηγούμαστε στην αχρείαστη επαναλαμβανόμενη έως συγκαταβατική αποδοχή του… ‘πρότερου έντιμου βίου’, όπως ορίζεται ανά περιπτώσεις από τη νομική επιστήμη και δικονομική πρακτική.    

11) “ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ” (€750) Γλαύκος Κουμίδης

Τα ‘Post-Byzantium’ του ιδιοσυγκρασιακού απόδημου εικαστικού, στου οποίου το έργο -εικαστικό και λογοτεχνικό- ενσκήπτω χρόνια, είναι ποικιλοτρόπως γνωστά και αναμφισβήτητα πρωτότυπα. Έτσι και στην εικαστική αυτή συνάντηση, συμμετείχε με μία cart-postal σταλμένη από την Κολονία-Γερμανία. Ούτε ως σύγχρονη Πυθία λειτουργεί, ο Κουμίδης, ούτε σε καυστικό σχόλιο προβαίνει στην πραγματικότητα, ούτε ιδεόγραμμα είναι η δεσπόζουσα επιτοίχια εβραϊκή γραφή, την οποία αντίκριζες με το που έμπαινες στο χώρο τέχνης ‘Αισχύλου 83’. Καθαρόαιμα πολιτικός καλλιτέχνης, ο Γλαύκος Κουμίδης, με την αριστοτελική έννοια και ίσως πέρα κι απ’ αυτήν, δείχνει, δεκαετίες τώρα, όλα εκείνα που ακόμα και οι συνάδελφοί του της ίδιας γενιάς, πόσω μάλλον οι νεότεροι, αδυνατούν να αντιληφθούν, αποκωδικοποιήσουν, διυλίσουν και προσφέρουν μέσω και δια της τέχνης τους. Πιστός στο βαφτιστικό του όνομα, ο Γλαύκος (θαλάσσιος θεός με διάφορες υποστάσεις σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία), απεικάζει την κυπριακή-ισραηλινή συμμαχία σε πολλαπλά κρατικά επίπεδα, με την αρωγή φυσικά της ελληνικής-ισραηλινής συμφωνίας σε, κυρίως, στρατιωτικό/αμυντικό πλαίσιο. Όσοι θυμάστε την παρουσία του, με μία ιδιαίτερη εικαστική πρόταση, στο χώρο τέχνης ‘Αποθήκη’ της παλιάς Λευκωσίας, κατά τη διάρκεια της Προεδρίας της Ισπανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου ανάμεσα σε άλλα εικάσματα είχε τοποθετήσει περίτεχνα μία cart-postal του έργου ‘La Nuit Espagnol, 1922’ του Francis Picabia, ίσως καταλάβετε τι εννοώ… ‘κυριολεκτικά’!   

12)-18) “Πρωτόγονοι παρατηρητές”: Επιτοίχιο (€1600), Ταύρος πλασμένος με κυπριακή γη (€3500), Πρόπλασμα σε γύψο (ανήκει)-(Μπορεί να γίνει σε μπρούντζο, €5000), Κεφάλι ταύρου σε μπρούντζο (€1800), Κεφάλι ταύρου πλασμένο με κυπριακή γη (€1000), Όρνιθα (€1200), Όρθιος παρατηρητής (€1600) Κυριάκος Καλλής

Εδώ και χρόνια, ο Κυριάκος Καλλής, βαδίζει σε αδιέξοδες ατραπούς. Εγκλωβισμένος, τελματωδώς, στην έμφυτη βία των χθόνιων πρωτόγονων παρατηρητών του. Αδυνατεί να κοιτάξει τον Ουρανό, αδυνατεί να δει την πελασγική καταγωγή των εξαίσιων ιπταμένων ‘μηχανών’, αδυνατεί να αντικρίσει τις αόρατες/ορατές υπέρλαμπρες κι ελεύθερες πτέρυγες που προστατεύουν/συντροφεύουν τους γειωμένους, ‘δευτερόγονους’,  παρατηρητές του.

19)-20) “once upon a celestial bloom” (€375), “once upon a celestial bloom 2” (€375) Άννι Δαμιανού

Πρώτη φορά αντίκρισα έργα της νεότατης καλλιτέχνιδος. Τα ψηφιακά κολάζ της Δαμιανού, συνομιλούν με την έκρηξη της Ψυχεδέλειας και οδηγούν στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Αποδίδω, μόνο, κι αυτό προς τιμήν της, τον τίτλο των έργων της: «Κάποτε μία ανθισμένη ουράνια έκρηξη».     

21)-22) Άργησε η φύση της παίρνουν το χρώμα (€6000), Γυμνό σκοτάδι και άδεια καρδιά-ειρωνικό σχόλιο (€900) Στέφανος Καραμπαμπάς

Ο πυρήνας της εικαστικής συνάντησης. Ο Στέφανος Καράμπαμπας καταδύεται και αναδύεται το ‘Αρχέτυπο’, μ’ ένα σαρδόνιο έως μαύρο υπερρεαλιστικό χαμόγελο/χιούμορ, που οδηγεί στο κόκαλο. Εγκαθιστώντας, στο ελάχιστο των τριών διαστάσεων, την Άνοδο της Περσεφόνης, εμφανίζει την τέταρτη διάσταση της ‘άδειας καρδιάς’ της χορεύτριας, ομιλώντας την πέμπτη εποχή/διάσταση του ‘γυμνού σκοταδιού’: Ούτε ο γιος του Κρόνου και της Ρέας, ο Πλούτων (ο θεός του Άδη), δεν την αντέχει, στέλνοντάς τη στη μάνα της… να κουτσομπολέψουνε, στον ορισμένο χρόνο της τιμωρίας/οφειλής, τα νέα του Κάτω Κόσμου. Αναφορικά με το μεγάλων διαστάσεων τελάρο, «Άργησε η φύση της παίρνουν το χρώμα», παραθέτω το παρακάτω ποίημα, που εμπνεύστηκα και συνέθεσα, σταδιακά, συντροφεύοντας τον ζωγράφο στην εργασία του, πριν κάποια χρόνια, στο ατελιέ που διατηρούσε στην οδό Έκτορος της παλιάς Λευκωσίας: όνου ανάβαση ένα ορθοπεδικό παπουτσάκι βαδίζει τη μόρφωσή του καμαρωτό ζωντανό ανακαλύπτει οτιδήποτε η πληγή ενός ανθρωποειδούς παράγει χάνοντας λάδια κλάνοντας εξατμίσεις διακορεύοντας χώνες κυματιστές ενώσεις νεύρων το σαμάρι ξεζεύεται την πτήση εκτελώντας μεταφορές ένα τουρκικό λουτρό ένας αθέατος δερβίσης μία ντουζιέρα υπό κατασκευή μια εκδρομή μανικού σεξ κι ό,τι πιο άγουρο αντιμιλούν στο βάρβαρο ένα λιβάδι ντυμένο την άνοιξη αγωνίζεται ν’ ανασάνει στην επικράτεια ενός θανατικού ό,τι κρυμμένο επαναφέρει μία γαϊδουρινή σύναξη σύνταξη υποδημάτων εκστρατείας προσωπιδοφόρες μπουλντόζες μπαζώνουν τη μνήμη του φοίνικα συντρίβοντας την ύπαρξη εκείνου που φανερώθηκε με τη μορφή αλίμονο ανθρώπου ο οδηγός του τρακτέρ εκσφενδονίσθηκε τη ροή της απόλυτης χρείας ο ρουκέτας σχεδίασε εκ νέου το χρώμα του κόσμου σερβίροντας το αίνιγμα του ρόμβου ένα σχήμα έρχεται ν’ ανατρέψει ‘τον αιώνα της καλπάζουσας εξυπνάδας’ στην αναρχία της εύδρομης προέλασης μία αριστοκρατική μορφή γυναίκας νεκροκοιτά την παρακμή του πλούτου αναδυόμενα συμπλέγματα ωθούν το μικρόκοσμο βίο τους στη συμπαντική αλχημεία της νύχτας κυριαρχώντας το σκουλήκι σκουλαρίκι ονειρομαγειρεύει κάτι (Κώστας Ρεούσης, Ο κρατήρας του γέλιου μου, εκδόσεις Φαρφουλάς, Αθήνα 2009, σελ.15-16).

  

23)-25) “Early Spring”, Garden Feast (€370), “Spring”, Easter Breakfast (€370), “Late Spring”, Geerteke’s Love (€370) Λουίζα Καϊμάκη

Η βραβευμένη εικονογράφος, προσφέρει αναγνωρίσιμες εικόνες της εικαστικής γραφής της. Περιδιαβαίνοντας τις τρεις φάσεις της Άνοιξης, επιλέγει τη ράθυμη προσέγγιση του ‘ξυπνήματος του σπόρου’, δεικνύοντας τα χρειώδη των κοινών θνητών, ήτοι της βρώσης και πόσης.

26)-27) Στο στόμα φύκια (€550), Άσπρο μεσημέρι (€450) Χαριτίνη Κυριάκου

Τα επιζωγραφισμένα κολάζ της Χαριτίνης Κυριακού, κοινοποιούν -εκ νέου- την αφήγηση της προσωπικής ευγενικής διαδρομής της. Με καθαρή οπτική και αποενοχοποιημένη στάση/θέση υποδέχεται την Άνοιξη, ξεδιπλώνοντας την ομιλούσα σιωπή της.

28) Επιστροφή (€8000) Κατερίνα Ατταλίδου

Ο συγκεκριμένος, μεγάλων διαστάσεων πίνακας, της δραστήριας γνωστής ζωγράφου, είχε εκτεθεί και παλαιότερα σε ομαδική έκθεση, εάν δεν κάνω λάθος, και με άλλον τίτλο. Δεν αναιρώ την πρόθεση της δημιουργού… «να ζωγραφίσει την έκρηξη της θηλυκότητας», όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα του ‘Παράθυρου-Πολίτης’ που παρέθεσα στην αρχή του άρθρου. Σχολιάζω, μόνο, με το παρακάτω ποίημα, που η έμπνευσή του προήλθε από τον πίνακα της εικαστικού και είχα την ευκαιρία να αντικρίσω, με την ολοκλήρωσή του, πριν κάποια, όχι πολλά, χρόνια: ο τάρανδος μέδουσα ριγέ σύννεφα προορίζουν την πλοήγηση του χαμαιλέοντα η ωκεάνια πτήση χαίνεται την αμυντική της καταδρομή όπως καλπάζουν τα μαλάκια νεαροί κορυδαλλοί αιωρούνται διασχίζοντας τη συγκίνηση πλοκάμια δέντρων προστατεύουν τον άνθρωπο ρίζες χταποδιών ξεσκονίζουν επικαλώντας υδρόγεια την πλανητική αυτονομία στον ασύρματο η πορεία με γρίφους ή σπαζοκεφαλιές κωπηλατεί το φορτηγό στις αινιγματικές νησίδες (Κώστας Ρεούσης, Ο κρατήρας του γέλιου μου, εκδόσεις Φαρφουλάς, Αθήνα 2009, σελ.34).

Εν κατακλείδι

Ούτε η κρίση ούτε η ανασφάλεια είναι σύγχρονο φαινόμενο, άσχετο (ή όχι;) εάν στις ημέρες μας έχει λάβει ‘τραγωδικές’ διαστάσεις. Γεγονός παρακινούμενο και από τους ίδιους τους καλλιτέχνες, βολεμένους στην όποια εντόπια ή διεθνή-διπλωματική (μέσω πρεσβειών, βλέπε τι έγινε στο χώρο του πολιτισμού με τους εορτασμούς των 50χρονων της ανεξαρτησίας μας και τα πανηγύρια που στήθηκαν) αναγνωρισιμότητά τους, την αποδοχή τους από ένα μάλλον μέτριο έως αφελές και αδαές -κριτικό τη σκέψη- κοινό και σαφέστατα τον τραπεζικό τους (αφορολόγητο) λογαριασμό (προϊόν πωλήσεως έργων τέχνης). Η ατμόσφαιρα ακροθιγώς θυμίζει το επαναστατικό κύμα του Μάη του ’68, που είχαν προετοιμάσει οι Ντανταϊστές, οι Υπερρεαλιστές, οι Λυσσασμένοι και οι Καταστασιακοί και που επωφελήθηκαν τύποι κατάπτυστοι ωσάν τον J.P.Sartre, και διαδήλωσαν την ανατροπή του άλλοι παρόμοιοι, απ’ την αντίπερα ιδεολογική όχθη αυτοί, ωσάν τον A. Marlaux. Το να προτάσσουμε τη Φύση και την Ελληνική Μυθολογία, στις όποιες χρησιμοθηρικές μας καλλιτεχνικές βουλές, αντικατοπτρίζει την ανεπαρκή πνευματική μας καλλιέργεια στην προσέγγιση αρχέτυπων στοιχείων. Ας μην ξεχνάμε και ας σφηνωθεί ωσάν θραύσμα οβίδας στο κρανίο μας: «Φύσις δε καθ’ Ηράκλειτον κρύπτεσθαι φιλεί». Συνελόντι ειπείν και υπερθεματίζοντας, στοχοθετώντας: Θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο το γεγονός, σημαντικοί και αναγνωρισμένοι εικαστικοί, πολλοί εκ των οποίων -και ότι μπορεί αυτό να σημαίνει στο νησί- δημόσια πρόσωπα, να ενεργούν υπό την υποκριτική κάλυψη μίας κατ’ όνομα και κατ’ επίφαση ανεξαρτησίας/ελευθερίας/αυτονομίας, ενώ οι διαπροσωπικές τους σχέσεις/επαφές με διάφορους οργανισμούς, ιδιωτικούς φορείς, μορφωτικά ινστιτούτα, τραπεζικά πολιτιστικά ιδρύματα και με την κρατική μηχανή και δη με το Υπουργείο Παιδείας & Πολιτισμού είναι σκανδαλωδώς εμφανείς, προκλητικές και άρρηκτα εξαρτώμενες. Βέβαια, όπως είχε γράψει, ανάμεσα σε άλλα, σ’ ένα σημείωμά του πριν χρόνια στην εφημερίδα ‘Ο Φιλελεύθερος’, ο Χρίστος Αρβανίτης, αναφορικά με την περιλάλητη δικοινοτική έκθεση ‘Leaps of Faith’: «Η αφέλεια δεν είναι ποινικό αδίκημα». Κεκαλυμμένοι και προσωπιδοφορούμενοι, κατά μόνας ή και ομαδικά, την ιδιότητα του ‘καλλιτέχνη’, ασελγούν κυριολεκτικά σε και με αυτό που σημαίνει Τέχνη, όταν γράφεται με το ταυ κεφαλαίο. Άγονται και φέρονται, ως διακονητές μίας επίπλαστης ειρήνης, αναγέννησης και δημιουργίας μέσω της (τ)Τέχνης τους, την οποία δυστυχώς διασύρουν υποβιβάζοντάς τη στο απόσπασμα του Αρχιλόχου «Δήμος. Εργάτις. Μυσαχνή.». Καταληκτικά περιμένω να δω και ποιοι (επιμελητές, καλλιτέχνες εν γένει, πανεπιστημιακοί ήτοι ακαδημαϊκοί, πνευματικοί άνθρωποι-ταγοί ή μη και τα παραφερνάλιά τους) και πώς και με τι ‘οδηγίες’ θα ‘πλαισιώσουν’ την περιβόητη ανάληψη της 6μηνης Προεδρίας της Κύπρου στην (φευ, ρέουσα κατά των μελών της) Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ό,τι αφορά στο επικίνδυνο έως ορθά ναρκοθετημένο πεδίο του Πολιτισμού, που υποτίθεται αντιπροσωπεύει την ανεξάρτητη κρατική υπόσταση της νήσου.

Εξόδιο

Άδικο κι ανεπίτρεπτο είναι οι Ταξίαρχοι της Μουσικής ή της

Ζωγραφικής να περνούν τα σύνορα με τον ίδιο βαθμό, και οι

ποιητές υποβιβασμένοι στον βαθμό του λοχία. Εκτός κι αν η

τέχνη του λόγου σκοπίμως κρύπτεται από τις δυνάμεις της αντικατασκοπίας.

Οδυσσέας Ελύτης, Εκ Του Πλησίον, Εκδόσεις Ίκαρος 1998, σελ.58.         

Το άρθρο αυτό ολοκληρώθηκε τη Μεγάλη Παρασκευή, 13 Απριλίου 2012 και δημοσιεύτηκε, με περικοπές, στην ελληνοκυπριακή εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος», στο ένθετο ‘Εφτά Ημέρες Πολιτισμός’, Κυριακή 13 Μαΐου 2012.