Ποιήματα 19

Ο Κώστας Ρεούσης, Κύθνος, Ιούλιος 1992, φωτογραφία Καρίνα

3 ποιήματα

Το χαμαί του λέοντα κι η ατυχής παρένθεση ενός άκλιτου

Σκόρπισε παίρνοντας χρώμα

το αίμα η τέφρα της μπήκε

εντός κι άρχισε ποτίζοντας

ουρλιαχτό ζώου να φτύνει θάνατο

καθώς τα νύχια του ’βγαζε κυνηγός

για περιδέραιο εταίρας

κάτι το πορτοκαλί στην

ανοχή ήταν ξανά εκεί στην

παντομίμα κι έδειχνε κι έλεγε

κι έμεινε μ’ αυτά τα

λείψανα (που) είναι πάντα οργασμικά.

Καρίνα, από την ενότητα Χαμαιλέων, σ. 26

Τσογλάνι

Κοιμήσου και δώσε μου ένα λουράκι

απ’ αυτά που

χρόνια καλοκαίρια σφίγγουν

τα δαχτυλάκια σου

μες στην πυρά

ο ανασκολοπισμός γλυκιά

μου είναι μέρος

της παράστασης θα

σε ξυπνήσω μαχαιρώνοντας

τα πίσω το

κορμί σου μη

φοβηθείς προβάρω και

το χειλάκι σου

ιδρωμένο καυλώνω να το βλέπω.

Καρίνα, από την ενότητα Το κατούρημα , σ. 40

Θύμα καλοκαιρίας

Σε σελίδες γυρνώ να βλέπω

την τύχη ενός πτερούντος

με σπαράγματα π’ ένιωσαν το σώμα

μυρίζω το εκτόπλασμα να φέρνει

το πέταγμα στ’ ανοιχτό παράθυρο

δεν ήξερα τι απωθητικό

το ποίημα είναι.

Καρίνα, από την ενότητα Αντιθάλαμος, σ. 74

Κώστας Ρεούσης, «Καρίνα», [ποιήματα 1993-1997], εκδόσεις Φαρφουλάς, σειρά Λοξή Γραφή 10, Αθήνα, 2012.