Περιθωριακά 12

Ο αόρατος ποιητής του ’80, Γιώργος Βολουδάκης, σε δρόμο της πάντα ταραγμένης Αθήνας την εποχή του «Νεόδμητου Παραναλώματος»

Γιώργος Βολουδάκης

«Στο ακανθώδες πλέγμα της ατολμίας μου»

[Περιθωριακά-Κωνσταντίνος Α. Ει. Παπαθανασίου]

Δύο ποιητικές συλλογές, εκεί μέσα στο ογδόντα, κι ένα βιβλίο με μεταφράσεις στίχων του Jim Morrison, κι ύστερα η απόλυτη σιγή

«Ο Γιώργος Βολουδάκης, αυτός ο περίεργος νέος ποιητής, παρ’ όλο που το βιβλίο του με τον παράξενο τίτλο ‘Ο φάντης καρρό σε στροφή φουρκέτα’ έχει πυρηνικά και τέτοια, που δε μ’ αρέσουν, έχει πολλή έμπνευση και πολλή δύναμη.», τάδε έφη Μίλτος Σαχτούρης, στη συνομιλία του με την Ελένη Ζιώγα, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Θεσσαλία του Βόλου», στις 8 Απριλίου 1990, και τώρα στο συγκεντρωτικό τόμο, «Ποιος είναι ο τρελός λαγός», Μίλτος Σαχτούρης, Συνομιλίες, εκδ. Καστανιώτη, 2000.

Ο φάντης καρρό σε στροφή φουρκέτα

Κυκλοφορεί στην Αθήνα, το 1988, στις περίφημες εκδόσεις Ερατώ του Μανώλη Μανουσάκη, στη σειρά που είχαν εγκαινιάσει με βιβλία τους οι Θάνος Σταθόπουλος, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Γιάννης Τζώρτζης, Μανώλης Πρατικάκης, Ρούμπη Θεοφανοπούλου και ο Γιώργος Βολουδάκης ως το έκτο, αριθμητικά, ποιητικό βιβλίο της προαναφερθείσας σειράς του εκδοτικού.

    Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο του νέου ποιητή -έχει προηγηθεί η ποιητική συλλογή «Νεόδμητο Παρανάλωμα», εκδ. Πλέθρον, Φθινόπωρο 1984-, ο οποίος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1959. Σπούδασε Βιολογία στο Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα… πληροφορούμαστε από το σύντομο βιογραφικό που βρίσκεται στις τελευταίες σελίδες της συλλογής.

   Εικοσιοκτώ τα ποιήματα της συλλογής με ευφάνταστους τίτλους, που οδηγούν τον αναγνώστη στο ποιητικό σύμπαν του συγγραφέα: «Εντός ολίγων λεπτών», «Στην εκβολή του ποταμού με τους ήλιους», «Ποσοστό αναπηρίας», «Ο χορός των κεριών», «Παραγοντίζοντας χειμώνες», «Αδέξιος θάνατος», «Capriccio»-αφιερωμένο στον Niccolò Paganini, «Παλινοστούντα χείλη», «Κάθε μεγάλη μέρα», «Αντιθέσεις σε εξίσωση», «Συνωστισμός», «Σκεπτοβάτες»-απ’ όπου και ο στίχος που τιτλοφορεί τα Περιθωριακά αυτής της Κυριακής, «Παράνομος έρωτας», «Η πάλη με τα κύματα σε αναπαράσταση», «Παρελθοντικό επεισόδιο λιποθυμικής καταστάσεως», «Ρόπτρο της λήθης», «Δεσμός λεπίδων», «Πτήση νυχτερινή και πάντα θερινή», «Κάποια λεπτή, λεπτότατη σχισμή»-γραμμένο στην Πρέβεζα στις 11.09.1986, «Της ουσίας τα ίχνη επώδυνα», «Λογομαχώντας με το φεγγάρι…», «Ρινίσματα μέλλοντος», «Α.Τ.Ι.Α.», «Φαινότυπος», «Στην τροχιά των έσχατων ορίων»-αφιερωμένο στον Douglas Morrison James, «Η αλληγορία των παραισθήσεων», «Ο φάντης καρρό σε στροφή φουρκέτα» και «Λίγο πριν από τα άδεια φύλλα».

   Ανάμεσα στα ποιήματα παρεμβάλλονται κολάζ του ίδιου του ποιητή, απηχώντας την ατμόσφαιρα της Αθήνας του ’80… απ’ αυτή τη γενιά που, επίσης, διδασκόμαστε, εμείς η συνέχεια του ’90. Οι φωτογραφίες των κολάζ και του ποιητή, απ’ όπου και σαρώσαμε μια και δεν υπάρχει τίποτα στο διαδίκτυο, είναι του Γιώργου Σεμιδαλά.

   Πολλά χρόνια αργότερα ο ποιητής και δικηγόρος από τη Λάρισα, Αντώνης Ψάλτης, πραγματοποιεί δύο αφιερώματα στον εξαφανισμένο έως αόρατο ποιητή (Α΄ μέρος, 21 Δεκεμβρίου 2011 & Β΄ μέρος, 10 Ιανουαρίου 2011) στη διαδικτυακή επιθεώρηση ποιητικής τέχνης «Ποιείν» (www.poiein.gr-όπου και παραπέμπουμε τον αναγνώστη), και ως δια μαγείας ο Γιώργος Βολουδάκης εμφανίζεται με ένα του σχόλιο στην ανάρτηση του δεύτερου αφιερώματος.

  

Το ομότιτλο, πεζό, ποίημα της συλλογής

«Το όνειρό του έσπασε μέσα στο πιο τρελλό σκοτάδι του χειμώνα, τινάζοντας στον αέρα θραύσματα θολότητας και εξατμίστηκε αφήνοντας ανήμερο τίποτα…

   Ακριβώς όπως όταν αντικρύζεις ένα ψεύτικο τριαντάφυλλο κι η φαντασία πάει ν’ αφεθεί στις μαγικές σκιές των αερίων… έξαφνα η αφή σε προδίδει… ουτοπία απόλυτα απτή κι απόλυτα πλαστική, άοσμη παγίδα για μεγάλα κορόιδα ή για μεγάλους της νωχελικής απάτης εραστές.

   Τεράστιος πύργος από τραπουλόχαρτα σωριαζόταν μπροστά του το μέλλον… Φόρεσε λοιπόν κι εκείνος το πλατύ γαλάζιο καπέλο του, με την μαύρη κορδέλλα που υποδύεται τις ξεριζωμένες του σκέψεις, μπήκε στο ναρκωτικό του σκάφος και σφήνωσε το τιμόνι στο ξανθό κοριτσίστικο υπερπέραν.

   Εκεί κατοικούσε χαϊδεύοντας τα ξωτικά των αστερισμών, αγκάλιαζε τις μάγισσες με χειρονομίες ολοένα πιο άδειες, παραμιλούσε με ακατάληπτους υπέρηχους, διασχίζοντας κάθε μέρα μια τυφλή λεωφόρο από έβενο.

   Ώσπου είδε το φως και συνομίλησε με το φως και προσπάθησε να αγγίξει το φως…./ακανθώδης επανόρθωση/…τουλίπες φωσφόριζαν ολοζώντανες στο συνθετικό σκοτάδι.

   Από τότε ζει βυθισμένος στο αόρατο, αφήνοντας ενίοτε σπειροειδή ψηφία στον αέρα, ανώνυμος, μέσα στην τόση επωνυμία του πλαστικού…»

«Κάποια λεπτή, λεπτότατη στιγμή»

Παραθέτουμε και το ποίημα που γράφτηκε στην Πρέβεζα -σ’ αυτήν την Πρέβεζα, την πάντα μετά την πιστολιά, του Καρυωτάκη-, στις 11 Σεπτεμβρίου 1986:

Ξηρός πάγος ραγίζει μέσα μου

καθώς αγγίζω με παρθένα μάτια

το αμείλικτο τοπείο.

Αδιέξοδος ήλιος

τυλίγει ξανά με κόκκινους επιδέσμους

το ουσιώδες στήθος σου

το γεμάτο βασανισμένα λουλούδια.

«Μονομαχούμε με τον θάνατο

μόνο και μόνο

για να σφίξουμε μια γαλάζια παπαρούνα

μέσα στ’ άσπρα μας δάχτυλα»

συνήθιζες να μου λες

όταν συνομιλούσαμε τα βράδυα.

Όμως αυτό το βράδυ δεν είπαμε τίποτα

διασχίσαμε με τη μουσική μιας γυναίκας

το βυθό του ταξιδιού μας προς το αόρατο.

Από τότε επικοινωνούμε μοναχά με το βλέμμα…

Δημοσιεύτηκε στην ομώνυμη στήλη, στο πολιτιστικό ένθετο, «Ηδύφωνο», της ελληνοκυπριακής εφημερίδας, «Η Σημερινή», την Κυριακή 27 Μαρτίου 2016, σελ. 5.