Ποιήματα 21

Ο Κώστας Ρεούσης, στην είσοδο της πολυκατοικίας του ενοικιαζόμενου διαμερίσματός του, στη συνοικία Αγίων Ομολογητών, στο κέντρο της Λευκωσίας, στις 8 Οκτωβρίου 2008, 18:25… ακριβώς & ακριβός, φωτογραφία μία γυναίκα που δεν υπήρξε

3 ποιήματα

η γυναίκα χαρτοκόπτης

ένας ιδιόρρυθμα δύσκολος άνθρωπος στο δευτερόλεπτο της σύγκρουσης το κουκούτσι ξεράθηκε το φλοιό του μες στου νεκρού τη δαιμονική γνώση ή απιστία η αναπνοή ανεβαίνει κραυγή που πνίγεται τη ρευστότητα των αισθήσεων αφηρημένα υπάρχεις διαλύοντας την ανάσταση στα ρουθούνια είναι η μνήμη μακελάρισσα περιστρέφονται τα γράμματα τεθλασμένα στριφογυρίζοντας σπειροειδώς ο άξονας εξαφανίζεται στην έκσταση του δερβίση ο μαχαραγιάς στην Περσία δύοντας η Μεσόγειος το νησί ανατέλλει τη χάλκινη αυτοκτονία ένα τεράστιο καρπούζι κομμένο άτσαλα απ’ το αγόρι που κάθε καλοκαίρι χάριζε σε θερμόπληκτους πιστούς πληροφορίες 

*

ξυράφι

ανέκδοτος αδιάβαστος ατάλαντος εν τέλει ποιητής τρύπια διαβόλου κάλτσα θεού αλάτρευτου γυναίκας νεύρο οργασμικό θανάτου μυημένος αναγνώστης του εφιάλτη αρωγός όνειρα όνειρα όνειρα χρώματα χρώματα χρώματα που δακρύζουν πόσο νερό τόσο νερό στο χώμα χώμα να σκορπίζει μετέχοντας κατέχοντας διασπάζοντας το μυστικό το μυστικό αν δεν κοπείς ως την ανάσα άψυχε

*

κατασκηνωτικός τρόμος

τη στιγμή που μία γυναίκα αντικρίζει τη στύση ενός ποιητή που κοιμάται ο θάνατος παρατηρεί τις κινήσεις της περιττός αριθμός υπερπραγματικό μεσημέρι στο κέντρο της Λευκωσίας τα τζιτζίκια χλιμιντρίζουν καλώντας τις ανεράδες ενός αγγελικά κολασμένου καλπασμού την ύλη που αφαίρεσα πνοή ανέμου και νερό το νου που γέννησα γλώσσα αυτί και μάτι το σώμα που ενώθηκε τη θάλασσα στη μύτη το χέρι να στραβώνει το πόδι που ως λύγισε ο σκύλος σκύλο να δαγκώνει

Από την ποιητική συλλογή του Κώστα Ρεούση, «Ο Κρατήρας του Γέλιου μου», σειρά Λοξή Γραφή 4, εκδόσεις Φαρφουλάς, Αθήνα, Οκτώβριος 2009, σσ. 59-61.