Ποιήματα 32

Περιοδικό «Θράκα», Λάρισα, τχ. 7, 2016

Σμπαράλια

    Έβδομη Ώρα

η Κυριακή μετρούσε

το πικραμένο ράπισμα

του σιωπηλά θορυβημένου

διαμερίσματος

καμία πρώιμη ή

όψιμη ανάμνηση

δεν ήταν ικανή να

ανατρέψει

την ανήκεστη βλάβη

της αριστερής αποστέωσης τού

ασπασμού του ανδρός

και της ανακατωσούρας

των κλινοσκεπασμάτων

ενός κόντρα ξυρίσματος

(βλαστημώντας την πάγια

ασυνεννοησία της εβδομάδας των

αναγκαίων συναλλαγών

συντηρεί στο

υγρό οπλοστάσιο και

κρύο αίμα

την απαρέγκλιτη στιχομυθία

της χημικής εκρηκτικής εμπρηστικής

γόμωσης χειροβομβίδας

στην αφαίρεση

της ανελέητης περόνης

ενός εναυσματοφόρου

ή εμπυρευτικού

κυκλοδιώκτου

πώματος)

σφάλισε τα παράθυρα της τζαμαρίας τραβώντας τις κουρτίνες στο εσώτερο κέντρο του παγωμένου αντικατοπτρισμού ενός γυμνού γυναικείου σώματος ενώ ο χαφιές της χαραμάδας τερατολογούσε τον ευεργετικό ηδονισμό των ευαίσθητων οργάνων στο εδώλιο της ασύμβατης αποσυναρμολόγησης των εκτελεσμένων εραστών

Όγδοη Ώρα

με τον καρκίνο του

εκτοπλάσματος

καθολικά στρατωνισμένο

και με το αλκοόλ

στους φτερνιστήρες της μπάρας

να σφυροκοπά

τη μαγεμένη

πίστη

ροκάνιζε

το μίσος

της αγάπης που μήδισε

στο καρατομημένο

σωφρονιστήριο

του κονομημένου συρμού

(μες στο βελούδο του καναπέ

των σχολαστικών αργόσχολα

σχολιαστών της ταξικής τοξίνης

η τοξικότητα της χρυσοποίκιλτης πολυθρόνας

ενδύει στην ξηρασία

το παράφορα παθιασμένο 

σπέρμα της μήτρας

κι

αποστραγγίζει στη στέρηση

το υπερπραγματικά ποθητό

φίλημα της γλώσσας) 

κρανιολόγησε το αδιάψευστο γεγονός της επάρατης τοκογλυφίας του όχλου στον παλμό των νευρώνων της απελευθερωτικής σύσπασης του πνεύματος που διαιρείται τη σάρκα δυστυχώς η σορός του σωρού των άκυρων νευμάτων της προσχώρησης σ’ ένα εμβρόντητο ακροατήριο αλαφιασμένων υπάρξεων υπερτερούσε κονιορτοποιώντας την αθωότητα των αισθήσεων στην εκφυλισμένη ετυμηγορία επίορκων μασκοφόρων

Ένατη Ώρα

η ταπετσαρία

του ξεχειλωμένου

όρους της Αφροδίτης

βασάνιζε

τη διαφάνεια της

δέσμια φυλακισμένης

στύσης

στη ζώνη αγνότητας της ρινός

που χρωμάτιζε

τις πτυχώσεις της κοιλιάς

εισπνέοντας

στον αφαλό

το μύρο

των αποδημητικών

οργασμών

(στη δίκη της σφαλιάρας

η φασίνα της τρέλας

κοινωνεί

την αποχέτευση

του μάρτυρα κατηγορίας

κι υπεράσπισης

των σπασμένων νευροδιαβιβαστών

ακινητώντας

το χάδι που

προσφέρει

η ακουσίως

εκούσια ποινή)

ρίγησε προσκυνώντας την ντροπή της βωμολοχίας που εκτόξευσε σ’ ό,τι ασυγκράτητα μπερδευόταν στη γλώσσα των ομιλούντων ολισθημάτων έχοντας απολέσει το λαβύρινθο των αποστάσεων στροβιλιζόταν στον άξονα της ακινησίας των απόνερων αισθημάτων που γεννούσε εκτρωματικά η νεκροφάνεια του ραγισμένου σβέρκου

Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό λόγου και τέχνης «θράκα», τχ. 7, Β΄ περίοδος, Λάρισα, Φθινόπωρο 2016, με την ένδειξη, συνεχίζεται….

Μεταφράσεις 7

Το εξώφυλλο του 7^ου τεύχους της επιθεώρησης ποίησης, «Cuaderno Ático», με έδρα τη Μαδρίτη, Ισπανία

(http://www.revistacuadernoatico.com/2016/11/20/llega-el-numero-7-de-cuaderno-atico/)

DOS POEMAS

(Nota y versión de Mario Domínguez Parra)

Costas Reúsis (Constantinos A. I. Papazanasíu) nació el 27 de julio

de 1970 en Atenas, Grecia. Es autor de los libros Camaleón, Atenas, 1995; Feuille Volante

de irreal atrevimiento, ediciones Τυφλόμυγα, 2008; El cráter de mi risa,

ediciones Φαρφουλάς, 2009; Quilla (poemas 1993-1997), ediciones Φαρ-

φουλάς, 2012; Narikaté, una mujer que no existió, ediciones Φαρφουλάς,

2013, «Escritura oblicua», 11; Oda del fulminado hombre pararrayos,

ediciones Ενδυμίων, junio 2014, (issuu.com/basilislaliotis/docs/re

ousis/1); Un hacha se asienta sobre la garganta de la mujer abrecartas

(73+14+3 poemas sky high), ediciones Φαρφουλάς, 2015.

Algunos de sus poemas han sido traducidos al castellano y al italiano

por Mario Domínguez Parra y Crescenzio Sangiglio respectivamente.

Participó en el XII Festival Internacional de Poesía Cosmopoética 2015,

en Córdoba (España).

Estos poemas forman parte de la traducción de Mario Domínguez Parra «La

irrealidad submarina: selección de su obra poética (1993-2015)», de Costas

Reúsis, de próxima aparición en ediciones de «La Isla de Siltolá» (Sevilla, España).

ΧΑΜΑΛΗΣ

Στην κούρασή του

οικώντας την

πλάτη γύρισα στον ήλιο

κραταιός πράγματι μάντρωσε

σε μία υγρή εξουσία προς

Θεού ό,τι μία απλή λέξη

είναι ο πανικός.

ESTIBADOR

Habitando

en su cansancio le

volví la espalda al sol

potente de verdad tapió

en un húmedo poder por

Dios todo lo que en un vocablo simple

es pánico.

*

ΟΝΟΥ ΑΝΑΒΑΣΗ

ένα ορθοπεδικό παπουτσάκι βαδίζει τη μόρφωσή του καμαρωτό ζωντανό

ανακαλύπτει οτιδήποτε η πληγή ενός ανθρωποειδούς παράγει χάνοντας

λάδια κλάνοντας εξατμίσεις διακορεύοντας χώνες κυματιστές ενώσεις

νεύρων το σαμάρι ξεζεύεται την πτήση εκτελώντας μεταφορές ένα τουρκικό

λουτρό ένας αθέατος δερβίσης μία ντουζιέρα υπό κατασκευή μια εκδρομή

μανικού σεξ κι ό,τι πιο άγουρο αντιμιλούν στο βάρβαρο ένα λιβάδι ντυμένο

την άνοιξη αγωνίζεται ν’ ανασάνει στην επικράτεια ενός θανατικού ό,τι

κρυμμένο επαναφέρει μία γαϊδουρινή σύναξη σύνταξη υποδημάτων

εκστρατείας προσωπιδοφόρες μπουλντόζες μπαζώνουν τη μνήμη του φοίνικα

συντρίβοντας την ύπαρξη εκείνου που φανερώθηκε με τη μορφή αλίμονο

ανθρώπου ο οδηγός του τρακτέρ εκσφενδονίσθηκε τη ροή της απόλυτης

χρείας ο ρουκέτας σχεδίασε εκ νέου το χρώμα του κόσμου σερβίροντας το

αίνιγμα του ρόμβου ένα σχήμα έρχεται ν’ ανατρέψει τον αιώνα της

καλπάζουσας εξυπνάδας στην αναρχία της εύδρομης προέλασης μία

αριστοκρατική μορφή γυναίκας νεκροκοιτά την παρακμή του πλούτου

αναδυόμενα συμπλέγματα ωθούν το μικρόκοσμο βίο τους στη

συμπαντική αλχημεία της νύχτας κυριαρχώντας το σκουλήκι σκουλαρίκι

ονειρομαγειρεύει κάτι

ASCENSO DEL ASNO

un zapatito ortopédico recorre su educación ufano vivo descubre lo que

la herida de un antropoide produce perdiendo aceites pedorreando

volatilizaciones desvirgando embudos onduladas uniones de nervios

la albarda desunce el vuelo realizando traslados un baño turco un

invisible derviche una ducha en construcción una excursión de sexo

demente y todo lo más verde replican a lo bárbaro un prado vestido de

primavera lucha por respirar en el territorio nacional de un mortal todo

lo oculto restablece una asamblea asinina pensión de los calzados de la

expedición enmascarados bulldozers lanzan escombros a la memoria de

la palmera destrozando la existencia de aquél que se apareció con la

forma ¡pobre! de un ser humano el conductor del tractor arrojó el flujo

de la absoluta necesidad el cohete planeó desde el comienzo el color del

mundo sirviendo el enigma del rombo un esquema llega para volver del

revés el siglo de la galopante sagacidad 1en la anarquía del crucero

avance una forma aristocrática de mujer muertemira la mengua de la

riqueza emergentes complejos impulsan la vida microcosmos en la

alquimia universal de la noche dominando el helminto pendiente

oniricocina algo

1 Las palabras en cursiva pertenecen al poema «El íntegro señor Aléxandros», de Nikos

Karusos (1926–1990), en concreto a su libro Sima cubierta de maleza (1974). (Nota del

autor).

Περιθωριακά 38

Το εξώφυλλο του αφιερωματικού τεύχους

Πανοπτικόν #20

«Αφιέρωμα στον Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο»

[Περιθωριακά-Κωνσταντίνος Α. Ει. Παπαθανασίου]

Αυτοί οι λίγοι, οι μετρημένοι στα δάχτυλα, προβάλλουν τότε απελπισμένη αντίσταση, συγκρατώντας την ανώτερη δύναμη του νικητή όσο το δυνατόν περισσότερο. Στέκονται και δέχονται τα πυρά του. Έχουν τις περισσότερες απώλειες. Η αποστολή τους δεν είναι να νικήσουν τον εχθρό -είναι πολύ λίγοι και κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον. Η αποστολή τους είναι να νικήσουν το χρόνο, να κερδίσουν χρόνο, χρόνο πολύτιμο για να έρθουν οι ενισχύσεις, χρόνο πολύτιμο για να δοθεί με καλύτερους όρους η επόμενη, αποφασιστική μάχη.

(Στέφαν Τσβάιχ, Αποχαιρετισμός στον Joseph Roth)

Με την άδεια του εκδότη του περιοδικού και των εκδόσεων «Πανοπτικόν», Κώστα Δεσποινιάδη, τα «Περιθωριακά» αυτής της Κυριακής αναδημοσιεύουν το εισαγωγικό κείμενο του ιδίου που ως «προμετωπίδα» μας εισάγει στο αφιέρωμα του 20ού τεύχους του τετραδίου ολικής αντιπαράθεσης, στον Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο. Ποιος είναι ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, ο οποίος κοντεύει τα ογδόντα εάν δεν τα έχει περάσει ήδη, θα το ανακαλύψετε διαβάζοντας τις 700-900 λέξεις αυτής της σελίδας. Ύστερα εναπόκειται στη γνωστική σας περιέργεια να αναζητήσετε, όχι μόνο το τεύχος που αναφέραμε, αλλά και να ανακαλύψετε έναν από τους κορυφαίους Έλληνες Ελεύθερους Αναρχικούς Διανοητές των απανταχού ελληνόφωνων. Και μη μας φοβίζει η λέξη «αναρχικός», να είστε σίγουροι πως ποτέ δεν είναι αυτό που σας έχουν σερβίρει μπαγιάτικο τα περιβόητα ΜΜΕ, και οι επικίνδυνες έως ύποπτες συμπεριφορές αγελαίων ανθρώπων, ούτε φυσικά τα συνθήματα στους τοίχους και τα άκυρα σύμβολα.

Το κείμενο του Κώστα Δεσποινιάδη    

«Αν για εμένα, που υπήρξα τραγικά αυτοδίδακτος σε όλα, υπάρχει ένας άνθρωπος στα γραπτά του οποίου επιστρέφω συνεχώς με τον τρόπο που επιστρέφει κανείς στα πολύτιμα διδάγματα των δασκάλων, αυτός είναι ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος. Και μαζί μ’ εμένα ξέρω πως υπάρχουν κι άλλοι· λίγοι, μια και τέτοιες οφειλές δεν διαμεσολαβούνται, ευτυχώς, απ’ τα κανάλια της «αγοράς» και της δημοσιότητας, στα οποία ο Λυκιαρδόπουλος με ήθος ασκητή και αναχωρητή στρέφει επίμονα και ανυποχώρητα τα νώτα του εδώ και δεκαετίες.

   Ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, εκδότης και επιμελητής εκδόσεων, ο Λυκιαρδόπουλος αποτελεί ένα μοναδικό δείγμα πνευματικού προσώπου που με το ήθος και τις ποιότητες που κομίζει, ολότελα «παράταιρες» σε σχέση με το συνηθισμένο και το ισχύον, μοιάζει σαν να πρόκειται για «τύχημα» το πώς προέκυψε σε αυτόν τον τόπο. Πρέπει να διαβάζουμε το «Κεφάλαιο» του Μαρξ σαν να διαβάζουμε την «Κόλαση» του Δάντη και την «Κόλαση» του Δάντη σαν να διαβάζουμε το «Κεφάλαιο» του Μαρξ, έγραψε κάπου ο Λυκιαρδόπουλος, κι εγώ θα πρόσθετα: πρέπει να διαβάζουμε τα ποιήματα και τα δοκίμιά του σαν μια καταγραφή της σπαρακτικής ανθρώπινης απελπισίας που μας υπενθυμίζει όμως, με τρόπο μπενγιαμινικό, ότι αν ακόμα έχουμε μία ελπίδα, την χρωστάμε στους απελπισμένους. Τα ξύλινα «υπερεπαναστατικά» λόγια δεν πείθουν και δεν συγκινούν κανέναν. Το πάθος πείθει, η ευαισθησία πείθει, η ανθρωπιά πείθει, όχι οι άνευρες ρομποτοποιημένες καταγγελίες και τα χαμοσερνάμενα ξέπνοα λόγια που προκαλούν χασμουρητά. Πείθει ό,τι πάει και συμβαδίζει με την ανθρώπινη πνοή, ό,τι φουντώνει και κάνει τη φλέβα να χτυπάει, ό,τι σπάει τη φωνή και υγραίνει το βλέμμα μας. Η ανθρωπιά άοπλη συντρίβεται και ένοπλη αυτοκαταργείται, έχει γράψει κάπου ο Λυκιαρδόπουλος, και τούτη η τραγική αντινομία νιώθω ότι αίρεται στις λέξεις και τις σιωπές του. Τα φαινομενικά χαμηλόφωνα γραπτά του είναι το όπλο ενός άοπλου και απαρηγόρητου κόσμου, κι ας αριθμεί μόνο μερικές εκατοντάδες αναγνώστες τούτος ο κόσμος. Σε αυτό το τεύχος λοιπόν προσκάλεσα μερικούς από τους κοντινότερους συνοδοιπόρους του, να καταθέσει ο καθείς τον οβολό του για αυτό το «φωτεινό μετέωρο» όπως τον αποκάλεσε κάποτε ο Φώτης Τερζάκης, που είχαμε την τύχη να συναντήσουμε σε τούτη την άνυδρη έρημο που με τη μέγιστη επιείκεια αποκαλείται «πνευματική ζωή» της χώρας, να μάθουμε από αυτόν και να μας παρηγορήσει με τα γραπτά του κάθε φορά που το σκοτάδι πυκνώνει και μας ζώνει από παντού. Τα κείμενα που συγκεντρώθηκαν εδώ μόνο μια ελάχιστη εικόνα του έργου και του προσώπου δίνουν. Τα υπόλοιπα εναπόκεινται στους αναγνώστες και τη δική τους συνάντηση με τα γραπτά του.

   -Γεράσιμε, ακόμη κι αν «τα δάση που ονειρεύτηκες κάηκαν τα χαράματα», τα γραπτά σου ήταν, είναι και θα είναι στο διηνεκές για εμάς ένα πολύτιμο σακουλάκι με χώμα που το φυλάμε στον κόρφο μας, απάτριδες και εξόριστοι πάντα από τέτοιον κόσμο».

Η ύλη του τεύχους

Στο αφιέρωμα γράφουν/συμμετέχουν, εκτός από τον Κώστα Δεσποινιάδη που υπογράφει το παραπάνω κείμενο και το «Ο Γ.Λ. ως εκδότης. Η περίπτωση των εκδόσεων ‘Έρασμος’», και οι Φώτης Τερζάκης, Βασίλης Αλεξίου, Γιώργος Μερτίκας, Στέφανος Ροζάνης, Τάσος Πορφύρης, Μάρκος Μέσκος και Γιάννης Πατίλης. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα κείμενα «Ανάμεσα στην εξέγερση και τη Φυγή», «Ο χρόνος του ονείρου και η αλήθεια του βίου» και «Το περιοδικό ‘Σημειώσεις’ στην Ελλάδα». Το αφιέρωμα ολοκληρώνεται μ’ ένα συμπίλημα κειμένων και ποιημάτων του Γ.Λ. καθώς και με την πλήρη και σε κυκλοφορία εργογραφία του την οποία και παραθέτουμε ευθύς.

   Ποίηση: Υπό ξένην σημαία [ποιήματα 1967-1988], Ύψιλον, 1991-Τα ποιήματα του Μανδαρίνου, Ύψιλον, 2002-Ραγισμένο ταμπούρλο [ποιήματα1962-1966], Χειρόγραφα, 1991, Ύψιλον, 2006.

   Δοκίμια: Αναφορές, Έρασμος, 1979, 2007-Η «Ρωμιοσύνη» στον Παράδεισο, Έρασμος, 1983, 1988, 2004-Η έσχατη στράτευση, Ύψιλον, 1985-Μύθος και ποιητική του ταξιδιού. Νίκος Καββαδίας κ.ά., Έρασμος, 1990-Άνθρωπος στη θάλασσα. Συνειρμοί και προκηρύξεις, Ύψιλον, 1995-Η ποιητική του παλιάτσου (από τον Φιλύρα στον Σκαρίμπα), Δοκίμιο ανθολογίου, Έρασμο, 1999-Μετασολωμικά. Μορφές και ιδέες στα Επτάνησα κατά τα τέλη του 19^ου αιώνα, Έρασμος, 2001-Ο Κάντιος και τα Βαλκάνια. Ασκήσεις λογικής, Ύψιλον, 2002-Μέρες του 2004 (από την όχθη του 2010), Ύψιλον, 2010-Μίμηση ήχων. Σημειώσεις για την ποίηση, Ύψιλον, 2014.

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος

-Από τη μια μεριά η ‘μεταφυσική του χρήματος’ –από την άλλη η σάρκα του ροδάκινου.

-Από τη μια μεριά ένα στρατσόχαρτο, μια υπογραφή, μια φούσκα –από την άλλη το χώμα, το νερό, ο ιδρώτας.

-Από τη μια μεριά το ‘επιχειρείν’ –από την άλλη ένας ψαράς κι η βάρκα του.

-Από τη μια μεριά το νεκρό χρυσάφι –από την άλλη το ψωμί και το αλάτι.

-Από τη μια μεριά ο υποθηκευμένος ουρανός, ένα παγκόσμιο μαύρο τίποτα –από την άλλη ο σύμπας κάτω κήπος.

-Από τη μια μεριά ο τσιφλικάς, ο τραπεζίτης, τα ‘στελέχη’ –από την άλλη ο Σάκκο, ο Βαντσέτι, ο Αντύπας.

Αυτός ο πόλεμος δεν έχει τέλος.

Περιοδικό «Σημειώσεις», τχ. 73, Ιούνιος 2011

Δημοσιεύτηκε στην ομώνυμη στήλη, στο πολιτιστικό ένθετο, «Ηδύφωνο», της ελληνοκυπριακής εφημερίδας, «Η Σημερινή», την Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015, σ. 5.