 |
Μίλτος Σαχτούρης
[29 Ιουλίου 1919-29 Μαρτίου
2005]
Δελφοί, 1957, φωτογραφία Άρης
Κωνσταντινίδης
Τα γράμματα
Θα
πάψω πια να γράφω ποιήματα
έριξες το χρυσό σου
δαχτυλίδι μες στη
θάλασσα
στην αμμουδιά με το
νεκρό κρανίο
κι όλα τα
βουλιαγμένα καράβια βγήκαν
στον αφρό
κι ο καπετάνιος
ζωντανός
κι οι ναύκληροι να
χαμογελάνε
είπα θα πάψω πια να
γράφω ποιήματα
και στο παράθυρο
του σπιτιού μου του προγονικού
ο πατέρας μου και η
μητέρα μου
κουνάνε τα μαντίλια
τους και χαιρετάνε
τα ποιήματά μου
όμως δε μπόρεσαν να
τα διαβάσουν
έχουν ξεχάσει να
διαβάζουν
λένε το κάπα άλφα
και το δέλτα έψιλον
και συ μου είπες
ψέματα
στον τόπο αυτό του
κόκκινου γελαστού
κρανίου με
ξεγέλασες
γι’ αυτό κι εγώ σε
γέλασα
και με πιστέψατε
κατάρα με τις εφτά
σκιές
πάντα θα γράφω
ποιήματα
Μίλτος Σαχτούρης,
«Χρωμοτραύματα» (1980), εκδ. Κέδρος, τρίτη έκδοση, Αθήνα, Νοέμβριος 1995,
επιμέλεια έκδοσης Γιάννα Περσάκη, σσ. 9-10.
|
Και μέσα στη θλίψη γενναίος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια άλλη μια φορά ευχαριστώ την ποιήτρια Αλεξάνδρα Μπακονίκα για το σχόλιό της. Πράγματι, "και μέσα στη θλίψη γενναίος... ". Κι είναι απαράδεκτο να συναντάς νέους ποιητές, ακόμη και στην ηλικία μου με κάποιο ή όποιο έργο, που αποστρέφουν το βλέμμα τους στο ό,τι έχει προηγηθεί κι αφορά στην Ελληνική Ποίηση και γιατί όχι και στην Παγκόσμια Ποίηση. Και, προς Θεού, δεν αναφέρομαι σε καμία "παράδοση", εάν γίνομαι αντιληπτός. Ασφυξία προκαλούν οι ποιητές καθηγητές, οι ποιητές μελετητές, οι ποιητές που υποβιβάζουν την Ποίηση στο πάρεργο της ζωής τους. Κι εδώ ο Μίλτος Σαχτούρης έχει φροντίσει να μας αποστομώνει έως ραπίζει: "Προσωπικά πιστεύω ότι στο έργο ενός ποιητή δεν προσθέτει τίποτε η συμμετοχή του σε ποιητικά συμπόσια ή σε πνευματικές παρέες, στην πνευματική αγορά, όπως λέτε. Κάποτε ο Ντύλαν Τόμας, ένας ποιητής που σέβομαι βαθύτατα και συχνά τον αναφέρω, σε ένα ποιητικό συμπόσιο διέκοψε τους ομιλητές και τρέχοντας στο παράθυρο φώναξε στους παρευρισκομένους: 'Πάψτε, πάψτε, ακούστε τα πουλιά πόσο καλύτερα τα λένε από εμάς'.". Μ.Σ.
ΑπάντησηΔιαγραφή