Κείμενα μιας ψύχραιμης οργής 10

Ο λεσσεψιανός μετανάστης, τοξικός ιχθύς, Lagocephalus sceleratus

#10

Κείμενα μιας ψύχραιμης οργής

Η συστηματική διαστρέβλωση ενός γεγονότος

Να συναντιέσαι με ομοτέχνους ποιητές στην Κύπρο, και ειδικότερα στο μεγάλο χωριό ή στη δήθεν πρωτεύουσα μιας μικρής νησιωτικής πολιτείας της Μεσογείου, της Χώρας δηλαδή ή Λευκωσίας, οδηγεί στην αδιαμφισβητήτως συστηματική διαστρέβλωση ενός γεγονότος. Δυστυχώς: Το Κακόν που Σας κατατρώγει είναι βαθύτερον από ό,τι δύναται να φαντασθή, η Τωρινή Αμαθής Φαντασία, (Περικλής Γιαννόπουλος, «Νέον Πνεύμα», 1906). Τούτο, σαφέστατα, δεν αφορά μοναχά στους ποιητές, αλλά στα πλείστα δίποδα, τα κατοικοεδρεύοντα, το παζάρι-παντζάρι, άλλως κοκκινογούλι, γνωστό και για τις καθαρτικές του ιδιότητες.

Μία διαρκής αφόδευση η σταματημένη ζωή τους, στο επικερδές πλιάτσικο της απάτριδα καπάτσας διαιρετικής εθνικοφροσύνης τους. Ανισόρροποι ισορροπιστές καταστάσεων,  επιδιώκουν στοχεύοντας στη θέση του εκάστοτε χαλίφη, όπου ορέγονται να στρογγυλοκαθίσει το εύρος των οπισθίων τους.

Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον, καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν· ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι. ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες! Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι καθαρίζετε τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ἐξ ἁρπαγῆς καὶ ἀδικίας. Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτῶν καθαρόν. Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας. οὕτω καὶ ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας., (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιο κγ΄, εδάφια 23-28).

Στα αιμοσφαίριά μου, αεικίνητος, κυκλοφορεί ο φανερός πράκτωρ, Θανάσης Βέγγος, άλλως Θου Βου. Τουλάχιστον να πλάσουμε νέο συκώτι, βρε αδελφέ, μια που ’ναι άνοστη η σάρκα-πάστα-ράτσα των συμπατριωτών μου.

Είναι ο άνθρωπος των μεγάλων αποφάσεων και των μικρών κινήσεων. Θρέμμα του λιονταριού, της υαίνας των περιστάσεων. […] : Το μάθημά σου διάβασε – και μην ξεχνάς τα ρήματα. […] – δραπέτης απ’ τις φυλακές στην κατοχή και τώρα πάλι δραπέτης απ’ τη φυλακή του εαυτού του. […] Οι σύμμαχοι αποκήρυξαν την συμμαχία τους με μας κυρίως για να σώσουν το πετσί τους. […] Το ελληνικό ιππικό μάχεται με ηρωισμό. […] Αντιλαμβάνομαι πως την κραυγή αυτή την έβγαλα εγώ – στα καλά καθούμενα –. […] Με πλησιάζει ένας ‘πούστης’ και με χτυπάει στον ώμο: με ρωτάει με προσποιητή φωνή αν θέλω λίγο τσάι… είναι το εθνικό ποτό των κατακτητών. […] ασκάμπη […] ασκανία […] Αυτός ήταν Έστορας. Το αίμα που κυλούσε στις φλέβες του ήταν πολύ πιο αρχαίο και πολιτισμένο από των Εράνων και των Έγλων. […] Τοιχοκολλημένα πάνω στους τοίχους της συνείδησής του σαν μια σειρά από εγωκεντρικές ταπετσαρίες που δίναν την εντύπωση μιας διακήρυξης των δικαιωμάτων του ωκεανού απέναντι στα ανώνυμα στίφη των σταγόνων του, τα ‘Μήνιν άειδε’ και τα ‘η ψυχή μου εστίν περίλυπος μέχρι θανάτου’. […] Δεν ήταν ακριβώς μισάνθρωπος, γιατί του άρεσε η παρέα αλλά χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο μολύνσεως απ’ τα μιάσματά της. […] Κανένας εκτός από την αστυνομία δεν ξέρει ποιος είμαι. […] Τέτοια είναι η ανακατωσούρα τους, που αν δεν ήταν η Θρησκεία, θα ’χαν γίνει όλοι ταύροι από καιρό., (Νάνος Βαλαωρίτης, «Ο Διαμαντένιος Γαληνευτής», εκδιηγήσεις, 1981).  

-Στα πόδια και στα χέρια μου -στην Έμπνευσις- μην μπλέκεστε• στο Σώμα που ανήκω ορκισμένος, αιωρείται μια εντολή ή πάγια διαταγή: αυτή τ’ αφανισμού σας.

Χώρα (Παλιό Λιμάνι), Μάρτιος 2017

Δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή επιθεώρηση ποιητικής τέχνης «Ποιείν» (www.poiein.gr), στη στήλη «Τα Επίκαιρα», στις 7  Μαρτίου 2017.