Car je est un autre: Μιχάλης Πιερής

Το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης-πλακέτας του ποιήματος, όπου ο Ποιητής υπογράφει με το ετερώνυμό του, «Μιχάλης Εφταγωνίτης», και κυκλοφόρησε σε 300 αντίτυπα εκτός εμπορίου, τον Δεκέμβριο του 1994, στη Λευκωσία. Εδώ παρουσιάζεται η πρώτη μορφή του, χωρίς τα motti και το σημείωμα που αφορά στην πρώτη γραφή του. Ο αναγνώστης μπορεί να το αναζητήσει και βρει τόσο στη συλλογή του Μιχάλη Πιερή, «Σ’ όνειρο η πατρίδα», εκδ. Πλανόδιον, Αθήνα, 1998, (σσ. 9-11), όσο και στο συγκεντρωτικό τόμο, «Μεταμορφώσεις Πόλεων», Ποιήματα 1978-2009, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα, 2010, (σσ. 83-86).

Άρρωστη Νήσος

Άρρωστη νήσος πονηρή κουφή που με δαγκώνεις.

Δεν είναι οι Τούρκοι μάνα. Αυτούς σχεδόν

δεν τους θωρούμε. Είναι το αίμα τ’ αδελφού

που θέλουμε να πιούμε. Δεν είναι οι Τούρκοι.

Εκθέσεις, στων παιδιών τις ζωγραφιές

και στων ρητόρων τις ψευτιές οι Τούρκοι.

Μα όχι και στη σκέψη μας. Την τρύπια

κι αναβράκωτη. Αυτήν ακόμα διοικεί

ο πονηρός καλόγερος. Κι ο βλάκας στρατηγός.

Τα μίση και τα πάθη μας. Που τυραννούν

μιαν άρρωστη ψυχή. Κι αδύναμη. Που ψάχνει

τη δικαίωση στο παλαβό κανάκεμα.

Και στο φριχτό το ψέμα.

Δεν είναι οι Τούρκοι μάνα. Είναι το πούσι

της ψυχής και τίποτα δεν φαίνεται. Μήτε γιαλός

μήτε νησί και μήτε μοναστήρι. Φεγγάρι

φεγγαρόφωτο μα το νησί κλειστό.

Βρώμικα τ’ ακρογιάλια.

Ούτε π’ ακούγεται φωνή, νιαούρισμα

καμπάνα. Όλα τα ήπιε η θάλασσα.

Ταλαίπωρος λαός, αρρωστημένος.

Με το φαρμάκι στην ψυχή τόσους αιώνες.

Δεν είναι οι Τούρκοι μάνα. Ούτε το φως

ρυθμοί της ρωμιοσύνης. Παράξενο πόσο

πολύ σκοτάδι. Όλοι κοιμούνται. Κανείς

δεν αγρυπνά. Τίποτα δεν χορεύει. Φωνή

πατρίδας δεν ακούγεται. Ο Διαμαντής πεθαίνει.

Δεν είναι οι Τούρκοι μάνα. Εδώ δουλεύουν

μηχανές. Τέχνη του Κράτους γέννημα, φτηνής

πουτάνας κόρη. Ως έξυπνοι και φρόνιμοι

με το μικρό κακό θα πορευτούμε και η καλή

Τουρκιά απέναντι. Για να την προσκυνούμε.

Δεν είναι οι Τούρκοι μάνα. Έπεσαν

τα νομίσματα. Ο ποιητής οσμίστηκε φλουριά

ντύθηκε ποιητάρης. Φελλούς ο τόπος γιόμισε

κι ολβίους. Να πεις αλήθεια χάθηκες

κι αν γράψεις ψεματάρης. Άρρωστο το νησί

πορεύεται με νυχτωμένη μνήμη. Σκλάβο

χωρίς τρικύμισμα θρύλο και παραμύθι.

Δεν είναι οι Τούρκοι μάνα. Ούτε ο Κύριος

Άγγλος. Εδώ δουλεύουν μηχανές. Τ’ αφεντικό

μας έτυχε καλό σαν τον καλό μας σύνοικο.

Κι οι Βάσεις μες στο σώμα μας στη φλέβα

της ψυχής μας. Δεν έχεις τίποτα να πεις

αν είσαι σκλάβος. Αυτοί που πέθαναν

σαν να ’ξεραν πως δεν πρέπει να ζήσουν.

Οι σκοτεινοί του προδομένου Αγώνα έφηβοι.

Εδώ δουλεύουν μηχανές. Φαρμάκι κι έχτρα

για τους εχθρούς μας τους πραγματικούς.

Συριάνους και Σαρακηνούς, Οβριούς και Φράγκους.

Αρμένηδες Αράπηδες και τους παρκάτω Έλληνες.

Κύπριους νεοκύπριους μισέλληνες ανθέλληνες.

Όλοι μας κατοικούν.

Ξέρω. Λόγια για τόπο δύσκολο περίπλοκο

κουβάρι. Τη μοίρα μας την έγραψε μονέδα

αμερικάνικη. Ξεπούλημα στον δαίμονα

του χρήματος. Και σε φτηνό παζάρι.

Ξέρω. Πέσαν τα ζάρια. Τι ζητάς; Φευγάτος

ήδη τι τραυλίζεις; Είναι μια νήσος στην ακμή

στο χρήμ’ αντρειωμένη. Είναι μια νήσος

άρρωστη. Στη νύχτα απλικεμένη.

Μιχάλης Πιερής