Car je est un autre: José Martí

José Julián Martí Pérez

[28.01.1853-19.05.1895]

XVII

 Es rubia: el cabello suelto

Da más luz al ojo moro:

Voy, desde entonces, envuelto

En un torbellino de oro.

 La abeja estival que zumba

Más ágil por la flor nueva,

No dice, como antes, “tumba”

“Eva “ dice: todo es “Eva “.

 Bajo, en lo obscure, al ternido

Raudal de la catarata:

¡Y brilla el iris, tendido

Sobre las hojas de plata!

 Miro, ceñudo, la agreste

Pompa del monte irritado:

¡Y en el alma azul celeste

Brota un jacinto rosado!

 Voy, por el bosque, a paseo

A la laguna vecina:

Y entre las ramas la veo,

Y por el agua camina.

 La serpiente del jardín

Silba, escupe, y se resbala

Por su agujero: el clarín

Me tiende, trinando, el ala.

 ¡Arpa soy, salterio soy

Donde vibra el Universo:

Vengo del sol, y al sol voy:

Soy el amor: soy el verso!

 Είναι ξανθιά. Τα λυτά μαλλιά

Φωτίζουν περισσότερο τα μαύρα μάτια:

Πηγαίνω από τότε τυλιγμένος

Σε μια χρυσή ανεμοζάλη.

 Η μέλισσα του καλοκαιριού που βουίζει

Πιο σβέλτη γύρω απ’ το καινούργιο λουλούδι

Δε λέει, όπως πριν, «τάφος»

«Εύα» λέει: όλα είναι «Εύα».

 Κατεβαίνω, στη σκοτεινιά, στο τρομερό

Ρεύμα του καταρράχτη.

Και λάμπει η ίριδα, ξαπλωμένη

Πάνω στα ασημένια φύλλα!

 Κοιτάζω, συνοφρυωμένος, την άγρια

Μεγαλοπρέπεια του οργισμένου βουνού.

Και μες στη ψυχή τη γαλάζια

Φυτρώνει ένας ρόδινος υάκινθος!

 Πηγαίνω στο δάσος περίπατο

Στην κοντινή λιμνούλα.

Και ανάμεσα στα κλαδιά τη βλέπω,

Και στο νερό περπατά.

 Το φίδι του κήπου

Σφυρίζει, φτύνει και γλιστράει

Για την τρύπα του. Το κοτσύφι

Μου τείνει, τιτιβίζοντας, το φτερό.

 Είμαι άρπα, αρμόνιο είμαι

Που μέσα του πάλλεται το σύμπαν.

Έρχομαι απ’ τον ήλιο, και στον ήλιο πηγαίνω

Είμαι ο έρωτας. Είμαι ο στίχος.

José Martí, Versos Sencillos-Απλοί Στίχοι, 1891, μτφρ. Άννα Καράπα & Χάιμε Σβαρτ, εκδ. Πολιτιστικός Σύλλογος Χοσέ Μαρτί Στην Ελλάδα, Αθήνα, 2010, σσ. 78-83.