Περιθωριακά 60

Το εξώφυλλο ενός σπάνιου βιβλίου

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

«Οι θρυλικές συνυφάδες ή που ’σαι θείε Κάρολε»

Περιθωριακά-Κωνσταντίνος Α. Ει. Παπαθανασίου

Πίσω στην Αθήνα του 1981, μια πειραματική έκδοση σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, κυκλοφορεί «συνωμοτικά» μεταξύ φίλων και φυσικά εκτός εμπορίου, πράξη που τουλάχιστον τότε χάλαγε τη χρησιμοθηρική πιάτσα

Λίγο πριν μας αφήσει ο 20ός αιώνας, σ’ ένα κλασικό δυάρι στην περιοχή της πλατείας Αμερικής, εκεί χαμηλά κάπου στην Κνωσού κοντά στο ζαχαροπλαστείο «Σαράι» με τα πλέον εύγεστα προφιτερόλ της πόλης, στη βιβλιοθήκη του μέγιστα «ανισόρροπου» φίλου Θ.Δ., ανακαλύπτω το βιβλιαράκι του τίτλου του ταπεινού τούτου κειμένου. Ο φίλος, πρώτος ξάδερφος του Θάνου Σταθόπουλου (ενός εκ των τριών «σωματοφυλάκων» του μεγάλου Νίκου Δ. Καρούζου -οι άλλοι δύο, γνωστό στο πανελλήνιο, ήταν ο συγγραφέας που μας απασχολεί εδώ και ο Γιώργος Κακουλίδης) απ’ τον οποίο του είχε προσφερθεί, χωρίς δεύτερη κουβέντα μου το χάρισε με την προτροπή της αναδίφησης σ’ αυτό σε χρόνο άδηλο.

   Έτσι, δεκαπέντε χρόνια μετά την απόκτηση του πολύτιμου αυτού βιβλίου και τριάντα τέσσερα μετά την κυκλοφορία του, μία ανάγκη χαιρετισμού (κατά το «χαιρέτωσαν») στο πρόσωπο του συγγραφέα του -που ειρήσθω εν παρόδω κατοικοεδρεύει στο «Ηδύφωνο» με τη στήλη «Καντράν» δύο σελίδες παρακάτω- με ωθεί να μιλήσω με το ελάχιστο που μου αναλογεί.

   Μία πρωτοποριακή, εάν όχι επαναστατική, «φωτοβολίδα» σκάει λοιπόν στην Αθήνα των αρχών του ’80. Στην Αθήνα του «ζιβάγκο» και της «κλαδικής», ο εικοσάχρονος Γ.-Ι. Μπαμπασάκης προερχόμενος από το Βόλο αρχίζει να αλώνει και να αλώνεται τις/στις μέρες και τις/στις νύχτες του αθηναϊκού κέντρου παρέα με τους όμορφους/όμορφες φίλους/φίλες του. Επιλέγοντας την πλέον ρηξικέλευθη χρήση του μονοτονικού συστήματος (εισήχθη στην ελληνική παιδεία με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1981) όπου, ανάμεσα σε άλλους κανόνες, οι λέξεις που τονίζονται στη λήγουσα δεν παίρνουν τονικό σημάδι, ο Μπαμπασάκης εκθέτει απροκάλυπτα όλα τα στοιχεία που θα αποτελέσουν τη συγγραφική βάση του, με τη γλώσσα να κινείται απρόσκοπτα μεταξύ δημοτικής, καθαρεύουσας και ευφάνταστων νεολογισμών.

   Στο συγγραφικό σινάφι σήμερα, ο νεαρός τότε συγγραφέας, είναι απλά ο «Ίκαρος», κι όταν μιλάμε γι’ αυτόν (φορές εκθειάζοντας, φορές καταβαραθρώνοντας, φορές ανυψώνοντας, φορές χλευάζοντας -προσωπικά αυτό το «λαϊκή ελίτ» που, σαν το «Κύριε ελέησον… ο παπάς πίνει καρνέισιον», κοπανάει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ποτέ δεν το συμμερίστηκα-, φορές υπερβάλλοντας αβανταδόρικα και τα λοιπά) αναγνωρίζουμε την αγάπη που τρέφουμε για και με την αφεντιά του… ακόμη κι όταν (ποτέ πισώπλατα) του σέρνουμε τα εξ αμάξης.

   Για το ντοκουμέντο, λοιπόν, της υποθέσεως (που ανεξιχνίαστη, είθε Θεέ μου, να μείνει) παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο, το εξώφυλλο και μία φωτογραφία-κολάζ του νεαρότατου τότε Ίκαρου που υπάρχει στις σελίδες του. Διατηρώ τη στίξη, τον τονισμό και την ορθογραφία του πρωτοτύπου:

   «Ο συγγραφευς αφοσιώνεται πλέον ανενόχλητος και απερίσπαστος στο έργο του. Κατά καιρους εξοντώνει τους θρασεις, περίεργους κι ενοχλητικους οι οποίοι κωλύουν την δημιουργία του. Τέρμα στην οποιαδήποτε ατασθαλία. Θα παταχθει κάθε έντομο. Έξω οι μυιγές απο το γάλα. Εργασία και χαρα. Και πολλες συνεντεύξεις.

-Τι έχετε να μας πείτε για το νέο σας έργο;

-Τιτλοφορείται «ΟΙ ΘΡΥΛΙΚΕΣ ΣΥΝΥΦΑΔΕΣ Ή ΠΟΥ ’ΣΑΙ ΘΕΙΕ ΚΑΡΟΛΕ» όπως ίσως γνωρίζετε. Πρόκειται για μια συρραφη καταστάσεων, γεγονότων, περιπτώσεων, απόψεων και κειμένων απαλλοτριωμένων απο γραπτα σοφων και μη ανθρώπων.

-Πιστεύετε ότι θα συνταράξει και θα συγκλονίσει το πανελλήνιον;

-Οπωσδήποτε ναι! Και το παγκόσμιον! Διάσημοι κύριοι, δεν επιτρέπω στον εαυτο μου να προβει στην αποκάλυψη των ονομάτων τους, με ενεθάρρυναν και μου διαβεβαίωσαν την ευαρέσκειά τους…

-Φημολογείται ότι συναντήσατε κάποιες δυσκολίες με τους ήρωές σας!...

-Ομολογω πως ναι. Πλην όμως δεν είταν παρα οργανωμένο σαμποταζ, προβοκάτσια, απο πανικοβλημένους συναδέλφους συγγραφεις.

-Πανικοβλημένους;…

-Μάλιστα. Το ζωηρον φως της μυθιστορίας ετύφλωνε τους ποταπους αυτους κυρίους. Το αφαντάστου ωραιότητος αυτο έργον μου οριστικοποιει την εκμηδένισή τους. Ο πανικος της εν λογω εκμηδενίσεως τους ωδήγησεν στην αποτρόπαια όσο και σπασμωδικη ενέργεια του σαμποταζ, ελπίζοντες την καταστροφην της μυθιστορίας. Ηγνόησαν όμως τους αστάθμητους παράγοντες και υπετίμησαν την Κλαουζεβιτσικην παιδείαν μου. Εξ άλλου δεν έλαβον υπόψιν τους το σημαντικο γεγονος ότι η μυθιστορία είναι «αυτοκαταστρεφόμενη».

-Τι εννοείτε «αυτοκαταστρεφόμενη»;

-Εμελέτησα επι έτη πολλα την τέχνην του λόγου. Φρονω, εν ολίγοις, ότι η λογοτεχνία εδέχθη πλήγματα θανατηφόρα κυρίως απο το κατηραμένο έκτρωμα του Dada. Έκτοτε πάσα απόπειρα λογοτεχνικη ναυαγει αμετακλήτως. Εγω επιθυμώντας να εκφράσω πιστότερα το λυπηρον αυτο γεγονος απεφάσισα να δημιουργήσω ένα «αυτοκαταστρεφόμενο» έργο. Πάντως, εν γένει, δεν διακρίνω ουδεμίαν ευοίωνον προοπτικην. Γεγονος όμως το οποίον ουδόλως με πτοει. Άλλωστε υπάρχουν και άλλες πολλες ενδιαφέρουσες ασχολίες.

-Όπως;;

-Όπως η κηπουρικη, η βαλλιστικη, η ξιφασκία, το ποδόσφαιρο, το video, ο έρως, η ρουλέττα…

-Ειρωνεύεσθε ασφαλως.

-Ομολογω πως όχι. Καθόλου μάλιστα. Όσον αφορα εσας τους δημοσιογράφους πιστεύω ότι είστε ο απόπατος του αποπάτου.

   Η συνέντευξη διακόπτεται βιαίως. Ο συγγραφευς με άψογα κεφαλοκλειδώματα καταφέρνει να ακινητοποιήσει τον δημοσιογράφο και να αρπάξει την κασέτα απο το μαγνητοφωνάκι του. Το βάζει στα πόδια. Χώνεται στο πρώτο καφενείο που βρίσκει μπροστα του. Παραγγέλνει φραπε με γάλα. Στα χείλη του ανθίζει αργα-αργα ένα θριαμβευτικο μειδίαμα. Την νύχτα κοιμήθηκε ήρεμα και βαθεια σαν μωρο.».

[ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ σ. 25-ΒΑΥΚΑΛΙΣΜΟΣ σ. 26]

Δημοσιεύτηκε στην ομώνυμη στήλη, στο πολιτιστικό ένθετο, «Ηδύφωνο», της ελληνοκυπριακής εφημερίδας, «Η Σημερινή», την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015, σ. 5.