Παντοδάπαισι μεμειχμένα χροίαισιν 25

Ο ποιητής Κώστας Ρεούσης αυτοφωτογραφίζεται κάπου στη Λευκωσία με το ομοίωμα ενός Έλληνα αξιωματικού (Στρατού Ξηράς) του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τον οποίο η Ελλάς υπερασπίστηκε τα εδάφη της, 21 Απριλίου 2019, 12:10 ακριβώς & ακριβός

 

ΜΕΝΕΛΑΟΣ

 

μνήμη Μελή Παπαθανασίου [+14 Αυγούστου 1974]

 

Όμως απ’ την ψυχή μου, νεκρή ή ζωντανή, δεν πρόκειται ν’ αγγίξουν ούτε τρίχα.

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, «Υπό ξένην σημαία», 1967

 

 

Πλησίαζε η κοίμηση της Παναγίας κι η φρίκη φλυαρούσε, καθώς οσμές καμένης σάρκας κι αίματος θέριζαν τον κάμπο της Μεσαορίας. Έκτοτε το καλοκαίρι – ανάγωγο, αναιδέστατο και αγενές – με πυρπολεί. Σκαρφάλωνα στο εξωκλήσι του Σταυρού κι είχα τη δροσιά του Σιφνέικου γιαλού να με ορίζει στην Αντίπαρο. Ανάβοντας κερί, σχηματίζοντας την πίστη κι αρπάζοντας το παγκάρι προσκάλεσα το βιτριόλι να με πολιορκήσει έως χαλασμού.  Όταν ο εφιάλτης μπλέκει με τ’ όνειρο, η Τύμβου αποκαλύπτεται διάδρομος ψιλικατζίδικου, απέναντι από το σφαιριστήριο του καφενέ, όπου παιδί τριγυρνούσα· γόνος – γένους γενναίας γενεάς – ορκισμένος στα μάκτρα.

  

 

Κώστας Ρεούσης

Λευκωσία, καλοκαίρι 2020