Ο Κώστας Ρεούσης μπεκροπίνει κάπου στην παλιά Λευκωσία,
καλοκαίρι 2019
ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ
στον Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο
«Όταν έρθουν τα φοινικόπτερα», είπες.
Κι έμεινα να βλέπω τις παντέρημες αλυκές
Ενός τόπου που δεν αξίζει στους ανθρώπους.
Δεκαετίες ξέμπαρκος
Διψώ για θάλασσα, και για ’κείνο
Το νησί από τα χρόνια του παιδιού που υπήρξα.
Σαπίζω στις αλληγορίες
Ενός άνυδρου
Και χέρσου λιμανιού.
Κώστας Ρεούσης
Λευκωσία, Σάββατο 15 Αυγούστου 2020
Ο ποιητής Κώστας Ρεούσης κάπου στους δρόμους της Λευκωσίας,
27 Απριλίου 2019, 14:38 ακριβώς & ακριβός
ΟΡΚΟΣ
μνήμη José Martí
Ό,τι έκανα μέχρι τώρα στη ζωή μου, και θα κάνω ακόμα όσο έχει νερό το μάτι
μου, είναι για το Σκοπό. Σιωπηλά γίνεται και μ’ έναν τρόπο έμμεσα, μια και
υπάρχουν ενέργειες που για να τις θέσεις σε λειτουργία πρέπει να πράξεις
μυστικά, διότι εάν δηλωθούν ως είναι προκαλούν την προδοσία και αναιρούν το
Στόχο.
Κώστας Ρεούσης
Λευκωσία, Σάββατο 15 Αυγούστου
2020
Ο ποιητής Κώστας Ρεούσης
αυτοφωτογραφίζεται κάπου στη Λευκωσία με το ομοίωμα ενός Έλληνα αξιωματικού
(Στρατού Ξηράς) του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τον οποίο η Ελλάς υπερασπίστηκε
τα εδάφη της, 21 Απριλίου 2019, 12:10 ακριβώς & ακριβός
ΜΕΝΕΛΑΟΣ
μνήμη Μελή Παπαθανασίου [+14
Αυγούστου 1974]
Όμως απ’ την ψυχή μου, νεκρή ή ζωντανή, δεν πρόκειται ν’ αγγίξουν ούτε
τρίχα.
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, «Υπό ξένην σημαία», 1967
Πλησίαζε η κοίμηση της Παναγίας κι η φρίκη φλυαρούσε, καθώς οσμές καμένης
σάρκας κι αίματος θέριζαν τον κάμπο της Μεσαορίας. Έκτοτε το καλοκαίρι –
ανάγωγο, αναιδέστατο και αγενές – με πυρπολεί. Σκαρφάλωνα στο εξωκλήσι του
Σταυρού κι είχα τη δροσιά του Σιφνέικου γιαλού να με ορίζει στην Αντίπαρο.
Ανάβοντας κερί, σχηματίζοντας την πίστη κι αρπάζοντας το παγκάρι προσκάλεσα το
βιτριόλι να με πολιορκήσει έως χαλασμού.
Όταν ο εφιάλτης μπλέκει με τ’ όνειρο, η Τύμβου αποκαλύπτεται διάδρομος
ψιλικατζίδικου, απέναντι από το σφαιριστήριο του καφενέ, όπου παιδί τριγυρνούσα·
γόνος – γένους γενναίας γενεάς – ορκισμένος στα μάκτρα.
Κώστας Ρεούσης
Λευκωσία, καλοκαίρι 2020
! * ! ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ
ΣΗΜΑΙΝΕΙ ! * !
Ένα ελάχιστο σχόλιο για την
ποιητική συλλογή του Παύλου Μπαλλίνη, «Η Πέτρα» [ποιήματα 2016-2018], εκδόσεις
Στάμου, Αθήνα, Μάιος 2019
Ημερολογιακές καταγραφές μιας πτώσης. Στίχοι ξεριζωμένοι απ’ τους χορταριασμένους
δρόμους μιας αδυσώπητης κι άσπλαχνης πόλης, που δεν υπάρχει πουθενά. Κι όμως,
μία βαλίτσα και οι βιτρίνες ενός διαμπερούς καφενέ παρατηρούν τον θάνατο μίας ζωής
που επενδύθηκε με νοικοκυροσύνη. Στροφές ενός σύγχρονου λυρισμού, μ’ αναγωγές σ’
εκείνους τους «επαναστάτες» ποιητές του 7ου π. Χ. αιώνα που τόλμησαν
να μιλήσουν αλογόκριτα για την προσωπική τους ζωή, παραμερίζοντας την
παραχάραξη της παντοκρατορίας του έπους. Ποιήματα μιας συντριβής, βαθιά
ανθρώπινα, που τραγουδούν ως σήμαντρα την πληγή, το μαχαίρι και την πέτρα.
Κώστας Ρεούσης
Λευκωσία, Αύγουστος 2020
Σωτήρης Παστάκας
ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΟΜΙΛΟΥΝΤΩΝ ΟΛΙΣΘΗΜΑΤΩΝ
Ο Κώστας Ρεούσης συμπληρώνει σήμερα μισό αιώνα ζωής. Una vita allo sbaraglio, όπως οφείλει να είναι η ζωή των ποιητών. Πενήντα χρόνια κομμάτια. Θρύψαλα. Τα «Σμπαράλια» [Ένα ποίημα σε 12 Ώρες & 3 Φωνές] είχε κυκλοφορήσει από τις εκδ. Αιγαίον/Κουκκίδα, Λευκωσία/Αθήνα, το 2018, κι η δεύτερη οριστική έκδοση αναμένεται μέσα στο ’20. Εδώ ο ένθεος ποιητής Ρεούσης δραματοποιεί επί σκηνής το λογικό, το άλογο και το παράλογο ισοφαρίζοντας τα πενήντα στρογγυλά χρόνια της ζωής του, στη γλώσσα των ομιλούντων συναισθημάτων σε μια αριστοτεχνικής υφής παράσταση. Έτσι, από ολίσθημα σε ολίσθημα περνούμε από την επίσημη εκφορά του λόγου, στη φωνή της συνείδησης που την ακούμε μέσα από τις παρενθέσεις, και την παραληρητική φωνή που υψώνεται ως μόνη απάντηση σε έναν κόσμο που έγινε υπερρεαλιστικός πέραν κάθε ποιητικής φιλοδοξίας ώστε να χρειάζεται άλλα γλωσσικά εργαλεία για να αποτυπωθεί η απόλυτη ένδεια νοήματος και η διάλυση των ανθρώπινων σχέσεων, των οποίων είμαστε μάρτυρες όλοι μας. Στη μοναδική γλώσσα των ομιλούντων συναισθημάτων.
Παραθέτω τη «Δέκατη Ώρα»:
ήττα ψυχής κουρέλι
κυρίευε
το λιγοστό του
σώμα
ενώ ο χρόνος αρμός
έσβηνε την αντοχή
μες σε σακούλες
σκουπιδιών
βημάτιζε περιττός
την ακεραιότητα
χρέους
αριθμού
έρωτος κι
αγάπης
πλυσταριό
(η σισύφεια σφαίρα
εισέρχεται
ή
μια χαρακιά
στις φλέβες
παλεύει
ανίκανη
να εκπληρώσει)
κομμάτιασε χρόνια φυλακισμένος τόσα τον άνθρωπο που
μακέλευε αιώνες τη βιαιότητα της σκέψης άρρωστος ανήκεστος αδάμαστος καταρρέων
οργανισμός ανόργανου ήχου πεισματικά ιστοριολογούσε τον αντίλογο της αδιαφορίας
των βλοσυρών δικαίως βλεμμάτων
Πρώτη δημοσίευση: Διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό «Εξιτήριον», Δευτέρα 27 Ιουλίου 2020.
Ο ποιητής Κώστας Ρεούσης σε ηλικία περίπου 3 ή 4 χρονών
(1973 ή 1974), φωτογραφία διαβατηρίου
ΚΩΣΤΑΣ ΡΕΟΥΣΗΣ
ΠΕΝΗΝΤΑ
μνήμη Οδυσσέα Ελύτη
Η ποίηση είναι κτήση δεν είναι κατάκτηση. Έτσι, παράλληλα, κτίζεις εντός κι
ό,τι έχει προηγηθεί. Καθώς με το πέρασμα των δεκαετιών γκρεμίζεις ή συντηρείς
τα δομικά υλικά που συνταίριαξαν τους αρμούς, δεν εξοβελίζεις τον εφιάλτη και
δεν δεξιώνεσαι το όνειρο. Το σώμα απορροφά και τους πιο ανεπαίσθητους
κραδασμούς, πόσω μάλλον το σεισμό που αν λειτουργήσει η πίστη και συμβεί
χαράσσεις την ψυχή μες στις ωδίνες ενός αρχέγονου τοκετού. Ενώ ο κρατήρας
εξακολουθεί να εκτοξεύει μύδρους και το μάγμα να ρέει πυριγενές, αναδύεται η
δεύτερη και η τρίτη υπόσταση του κόσμου όπου η εξήγηση ή η μετάφρασή του είναι,
αλίμονο, η συνήθεια που οδηγεί στη μίζερη εγκαθίδρυση της απομάκρυνσης από το
ανθρώπινο ή από το θεϊκό στοιχείο της ύπαρξης και της συνέχειας του είδους σε
εξελιγμένη μορφή. Να ανταμώσεις θάνατο έρχεσαι, οπόταν αφήστε με να καγχάσω. Αντίκρισα,
βίωσα, αγκάλιασα, τραπέζωσα κι απώθησα το εξόδιο όταν σκάλισα το … «αν δε σου
βγει η ψυχή ποιήματα μην περιμένεις». Συνελόντι ειπείν: αρχέτυπος Έλλην
ιχνηλάτης ποιητής κι ακάθιστος ορθοδόξων μυστικός ασυρματιστής, σε γράμμα ρίζας
ιαπετικής με σκοτεινού ετύμου έλευση κι αραξοβόλι Κύπρος.
Λευκωσία, καλοκαίρι 2020
Πρώτη δημοσίευση: Διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό «Εξιτήριον», Δευτέρα 27
Ιουλίου 2020.
