Σχόλια Πολιτισμικής Αντικατασκοπίας 4

Ο ποιητής Κώστας Ρεούσης στο Γραφείο Αντικατασκοπίας του Τάγματος της Υπερπραγματικής Φράξιας Λευκω©ίας, απαθανατισμένος από τον συγγραφέα Στέφανο Σταυρίδη, στις 29 Οκτωβρίου 2017

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΝΗΣΙ των προγόνων μου –απ’ τη μεριά του πατέρα– κι όλοι / όλες όσοι / όσες ποιητές / ποιήτριες ή και συγγραφείς εν γένει ήρθα σε επαφή, τόσο προσωπικά όσο και με το έργο τους (και χωρίς ίχνος υπερβολής: κατασκοπεύοντας τις κινήσεις και τις συμπεριφορές τους στο / στον, ας πούμε, ποιητικό / λογοτεχνικό πεδίο / χώρο), απέδειξαν, αλίμονο,  το άμουσο της τέχνης που νομίζουν ή και πιστεύουν, ακόμη, πως καλλιεργούν. Η τέχνη της γραφής και της ανάγνωσης είναι μύηση και πίστη, και το γράμμα και η λέξη που χαράζεις στο χαρτί ιερουργία των πειθαρχημένων και μαγεία των χειρών.

ΜΕ ΤΟ ΡΑΚΟΦΟΡΕΜΕΝΟ ΕΚΕΙΝΟ «Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν», κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του αθηναϊκού λογοτεχνικού περιοδικού «Δέκατα» (τχ. 57, Άνοιξη 2019) με αφιερωματική θεματική στους ποιητές, συγγραφείς, πανεπιστημιακούς, συνταξιούχους και μη σχολείων κι υπουργείων, γιατρούς, εμπόρους, εικαστικούς και άλλους τυχάρπαστους γραφιάδες του νησιού της εταίρας, του χαλουμιού, της τουρκοκρατούμενης πατριωτικής απάτης κι άλλων κοινών και μη εξαιρετέων «καταστάσεων» και «προσωπικοτήτων». Τουριστικά φολκλορικό και καραμπινάτα ανοιξιάτικο-καλοκαιρινό, το εξώφυλλο του περιοδικού, φιλοδοξεί να κάνει καριέρα και πωλήσεις ανάμεσα σ’ ομπρέλες θαλάσσης, ξαπλώστρες, μπανιερά, αντηλιακά και όργια μεσόκοπων και καταϊδρωμένων άκυρων έως άχρηστων Κυπρίων λογοτεχνών. Άντε, με το καλό, και παρουσίαση στον «Κερχανά της Κύπρου» ή στο «Σπίτι της Κύπρου» στας Αθήνας. Με άλλα λόγια: «Η αλλαξοκωλιά στα ντουζένια της».

ΕΑΝ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΜΑΙ εύδρομα και ενάντια στο ό,τι ονοματίζεται ως κυπριακή λογοτεχνία (και περιορίζομαι σ’ αυτήν που γράφεται στην ελληνική γλώσσα), είναι γιατί δεν κουράζομαι και δεν πτοούμαι να μιλώ και να πράττω ως ένας, κατά πρώτο λόγο, εργάτης της ποίησης και ως ένας, κατά δεύτερο λόγο, πολίτης της νησιωτικής κρατικής οντότητας και πραγματικότητας που είναι η Κύπρος. Έχω χαρακτηριστεί μη συμβατικός, συγκρουσιακός, επιθετικός και μ’ άλλα «κοσμητικά», τα οποία ισχύουν και δεν ισχύουν. Μη συμβατικός, σε τι άραγε; Στις κρατικοδίαιτες σχέσεις που διατηρούν οι ομότεχνοι; Συγκρουσιακός, με τι άραγε; Με τον σάπιο και νεκρό οργανισμό που αποτελεί η κυπριακή λογοτεχνική παραγωγή; Επιθετικός, σε ή με τι άραγε; Στην κολακεία του μοιρολατρικού λακεδισμού ή με τη διαπλοκή του επαρχιακού κοσμοπολιτισμού; Τέλος και Αρχή των Πάντων: Καλή Ανάσταση, εύχομαι, από καρδιά ψυχής και πνεύμα σώματος.