Κείμενα μιας ψύχραιμης οργής 12

Ο λεσσεψιανός μετανάστης, τοξικός ιχθύς, Lagocephalus sceleratus

#12

Κείμενα μιας ψύχραιμης οργής

Ο τεκμηριωμένα ατεκμηρίωτος λόγος των φιλολόγων

Όταν έχεις -ύποπτα- φροντίσει η παιδεία που εξέλαβες, ή αυτή που λαμβάνουν τα μούλικα που έσπειρες ή ξέβρασες, να διασκορπίζεται και να συρρικνώνεται σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της νήσου, της Ελλάδος και κυρίως της Ευρώπης ή άλλων ηπείρων, προφανώς υπέκυψες στην εμπορευματοποίηση ενός αγαθού. Η αγωγή στη γλώσσα των Ελλήνων δεν ολοκληρώνεται και δε χρηματίζεται ποτές, άπαξ και γεννήθηκες μέσα σ’ αυτήν κι είσαι από αρχαίο βασιλικό γονίδιο ένας ή μία εκ των Πελασγών.

Η ρήξη (μάρτυς μου ο Θεός, εάν προειδοποίησα ή όχι άπειρες και συνεχόμενες έως επαναλαμβανόμενες φορές, στιγμές ακαριαίες) που επιδιώκω και πράττω κι εγκαθιδρύω, έναντι του τεκμηριωμένα ατεκμηρίωτου λόγου των φιλολόγων, είναι αποκλειστικό ή αποκλειστική κι αναφαίρετο ή αναφαίρετη δικαίωμα ή ιδιότητα ή ειδικότητα αποκτηθέν ή αποκτηθείσα στο στράτευμα.

Ηττημένοι ποιητές, νεοελληνιστές και ασχημάτιστοι μελετητές συχνάζουν στο colloquium ηττημένων τακτικών κι ομότιμων κοσμητόρων και πρυτάνεων, ενώ λέκτορες, επίκουροι, αναπληρωτές, ανειδίκευτοι επιστήμονες και επισκέπτες τελειωμένοι συναγελάζονται στα χορικά μιας τραγωδίας που ακόμη δεν έχει συναντήσει τον τραγωδό της. Μεταμορφωμένος σε βδέλλα βούτηξα στην ελώδη λίμνη των διδακτορικών-δικτατορικών τους τίτλων και παρακάθισα στο βάρβαρο δείπνο που προσφέρουν στους καλεσμένους κόλακες των διαπλεγμένων οφειλών, των περιστασιακών συμφερόντων και των υπερήμερων τοκισμών. Μια κολασμένη αφαίμαξη που φτύνω εξακολουθητικά στο κράσπεδο της επηρμένης τους, ταξιδιωτικά συμποσιακής ή συνεδριακής, χρησιμοθηρικής βλακείας.

Στο υλικό του ντουβαριού της όποιας γνώσεως θαρρούνε πως κατέχουν επιστρατεύω το λαλίστατο νερό μίας πηγής αρχέγονης, και μίας γλώσσης πρώτης καταγεγραμμένης στο γενετικό κώδικα ή στη γενετήσια ορμή του/της ποιητή που είμαι/είναι.

La espada morirá como el racimo./El cristal no es más frágil que la roca./Las cosas son su porvenir de polvo./El hierro es el orín. La voz, el eco./Adán, el joven padre, es tu ceniza./El último jardín sera el primero./El ruiseñor y Píndaro son voces./La aurora es el reflejo del ocaso./El micenio, la máscara de oro./El alto muro, la ultrajada ruina./Urquiza, lo que dejan los puñales./El rostro que se mira en el espejo/No es el de ayer. La noche lo ha gastado./El delicado tiempo nos modela.//Qué dicha ser el agua invulnerable/Que corre en la parábola de Heráclito/O el intrincado fuego, pero alhora,/En este largo día que no pasa,/Me siento duradero y desvalido., (Jorge Luis Borges, «Adán es tu ceniza», Historia de la Noche, 1971).

-Κουμάσια αδολεσχίας κι όρνιθες βορβόρου: γιακάς που τινάζω η παρουσία σας, φίδι στον κόρφο τ’ άγγιγμά σας, σπιούνος ο λόγος π’ αφοδεύετε.          

Χώρα (Παλιό Λιμάνι), Ιούνιος 2017

Δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή επιθεώρηση ποιητικής τέχνης «Ποιείν» (www.poiein.gr), στη στήλη «Τα Επίκαιρα», στις 17 Ιουνίου 2017.