Κείμενα μιας ψύχραιμης οργής 12

Ο λεσσεψιανός μετανάστης, τοξικός ιχθύς, Lagocephalus sceleratus

#12

Κείμενα μιας ψύχραιμης οργής

Ο τεκμηριωμένα ατεκμηρίωτος λόγος των φιλολόγων

Όταν έχεις -ύποπτα- φροντίσει η παιδεία που εξέλαβες, ή αυτή που λαμβάνουν τα μούλικα που έσπειρες ή ξέβρασες, να διασκορπίζεται και να συρρικνώνεται σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της νήσου, της Ελλάδος και κυρίως της Ευρώπης ή άλλων ηπείρων, προφανώς υπέκυψες στην εμπορευματοποίηση ενός αγαθού. Η αγωγή στη γλώσσα των Ελλήνων δεν ολοκληρώνεται και δε χρηματίζεται ποτές, άπαξ και γεννήθηκες μέσα σ’ αυτήν κι είσαι από αρχαίο βασιλικό γονίδιο ένας ή μία εκ των Πελασγών.

Η ρήξη (μάρτυς μου ο Θεός, εάν προειδοποίησα ή όχι άπειρες και συνεχόμενες έως επαναλαμβανόμενες φορές, στιγμές ακαριαίες) που επιδιώκω και πράττω κι εγκαθιδρύω, έναντι του τεκμηριωμένα ατεκμηρίωτου λόγου των φιλολόγων, είναι αποκλειστικό ή αποκλειστική κι αναφαίρετο ή αναφαίρετη δικαίωμα ή ιδιότητα ή ειδικότητα αποκτηθέν ή αποκτηθείσα στο στράτευμα.

Ηττημένοι ποιητές, νεοελληνιστές και ασχημάτιστοι μελετητές συχνάζουν στο colloquium ηττημένων τακτικών κι ομότιμων κοσμητόρων και πρυτάνεων, ενώ λέκτορες, επίκουροι, αναπληρωτές, ανειδίκευτοι επιστήμονες και επισκέπτες τελειωμένοι συναγελάζονται στα χορικά μιας τραγωδίας που ακόμη δεν έχει συναντήσει τον τραγωδό της. Μεταμορφωμένος σε βδέλλα βούτηξα στην ελώδη λίμνη των διδακτορικών-δικτατορικών τους τίτλων και παρακάθισα στο βάρβαρο δείπνο που προσφέρουν στους καλεσμένους κόλακες των διαπλεγμένων οφειλών, των περιστασιακών συμφερόντων και των υπερήμερων τοκισμών. Μια κολασμένη αφαίμαξη που φτύνω εξακολουθητικά στο κράσπεδο της επηρμένης τους, ταξιδιωτικά συμποσιακής ή συνεδριακής, χρησιμοθηρικής βλακείας.

Στο υλικό του ντουβαριού της όποιας γνώσεως θαρρούνε πως κατέχουν επιστρατεύω το λαλίστατο νερό μίας πηγής αρχέγονης, και μίας γλώσσης πρώτης καταγεγραμμένης στο γενετικό κώδικα ή στη γενετήσια ορμή του/της ποιητή που είμαι/είναι.

La espada morirá como el racimo./El cristal no es más frágil que la roca./Las cosas son su porvenir de polvo./El hierro es el orín. La voz, el eco./Adán, el joven padre, es tu ceniza./El último jardín sera el primero./El ruiseñor y Píndaro son voces./La aurora es el reflejo del ocaso./El micenio, la máscara de oro./El alto muro, la ultrajada ruina./Urquiza, lo que dejan los puñales./El rostro que se mira en el espejo/No es el de ayer. La noche lo ha gastado./El delicado tiempo nos modela.//Qué dicha ser el agua invulnerable/Que corre en la parábola de Heráclito/O el intrincado fuego, pero alhora,/En este largo día que no pasa,/Me siento duradero y desvalido., (Jorge Luis Borges, «Adán es tu ceniza», Historia de la Noche, 1971).

-Κουμάσια αδολεσχίας κι όρνιθες βορβόρου: γιακάς που τινάζω η παρουσία σας, φίδι στον κόρφο τ’ άγγιγμά σας, σπιούνος ο λόγος π’ αφοδεύετε.          

Χώρα (Παλιό Λιμάνι), Ιούνιος 2017

Δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή επιθεώρηση ποιητικής τέχνης «Ποιείν» (www.poiein.gr), στη στήλη «Τα Επίκαιρα», στις 17 Ιουνίου 2017.

Οίκος Ενοχής 9

Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε

9^ος Οίκος Ενοχής

~

η Λευκωσία σε μαύρο & κόκκινο φόντο

Αναρριχώμενος εκ γενετής γράμματα ελληνικά επιστρέφω την υπνοβασία του περιπατητή στα δροσερά  κεραμικά ενός ιδιόρρυθμου μοναχικού κελιού. Η εξάχνωση του ράμματος προϋπαντεί το άλμα του πνεύματος. Ένας προκατακλυσμιαίος σταδιοδρομέας ασκείται άωρος στην πτήση της καταδύσεως με ορισμό τον πλανήτη Ήλιος. Ο μώλωπας στο καλάμι του μηρού οστρακίζει την αρχέγονη βασιλική γενεά των προσγειωμένων στη Γης ανθρώπων που τηρήσανε την εντολή και δεν υπέκυψαν στον πειρασμό της αναμίξεως με άλλα ζωντανά της Πλάσης τούτης. Cuando se estudia un acto histórico, o un acto individual, se ve que la intervención humana en la naturaleza acelera, cambia o detiene la obra de ésta, y que toda la historia es solamente la narración del trabajo de ajuste, y los combates, entre la naturaleza extrahumana y la naturaleza humana. Οι παλαιοί γραφείς δείχνουν το φωστήρα και το αγκωνάρι στον πυρήνα της λέξεως «στίχος», όπου η πειθώς του αρχείου εφάπτεται το πλάσμα δικαίου ενός στρατευμένου όρου. Τη Δευτέρα Του Αγίου Πνεύματος η Χώρα ησυχάζει τρομοκρατημένη, καθώς η χάβρα μεταφέρεται στη Σκάλα και ψωνίζεται στις Φοινικούδες. Ένα μακελειό κλωθογυρίζει το νησί βιάζοντας τον τόπο. Δεύτερο μακελειό συναγελάζεται τη νήσο βόρεια κατακλύζοντας το κλύσμα της πρωκτικής νόησης. Τρίτο μακελειό αεροδρομεί ειλαπινάζοντας δαιμονικά σε ευκαιριακές πτήσεις την εκφορά της αποφοίτησης. Quién dice unión económica, dice unión política. El pueblo que compra, manda. El pueblo que vende, sirve. Hay que equilibrar el comercio, para asegurar la libertad. El pueblo que quiera ser libre, sea libre en negocios. Ο ποιητονόμος σε κώδικα στοιχείων μετουσίωσε την έλευση της καθαίρεσης με αποκρυπτογράφηση ψηφίων. Δεν είναι η αφήγηση του ουροβόρου όφεως μήτε και η διήγηση του ξιφομάχου λέοντος σε χρονικά έπη μεσαιωνικά. Βαρβαρισμοί και βαρβαρότητες δράκων ανύπαρκτων, ψυχοδηλωτικών ιθαγενών, ανίερων χρηστών, ανούσιων αδολεσχών και άψυχων ψυχών. Σύμβολα, συμβόλαια, συμβολισμοί διοικούν την παρατεταμένη αποκτήνωση κτηνοβατών. Ο Μαμμωνάς κινεί την επιμειξία βουλή δήθεν σκοτεινών λατρευτικών πρακτικών, ενώ το παρηγορητικό συμφέρον διογκώνεται την εσχάτη προδοσία του σκλαβοπάζαρου πραματευτή. Τίποτα δεν έχει αρχίσει και τίποτε δεν έχει ολοκληρωθεί. Από ημέρα νύχτα κι από νύχτα ημέρα, τα τζιτζίκια, τα τριζόνια και τα μυρμήγκια επιστρατεύουν τη λευκοφόρα στοίχιση με μαύρα περιβραχιόνια στο μέτωπο του μακελάρη όρκου. Ya estoy todos los días en peligro de dar mi vida por mi país y por mi deber –puesto que lo entiendo y tengo ánimos con que realizarlo. Cuanto hice hasta hoy, y haré, es para eso. En silencio ha tenido que ser y como indirectamente, porque hay cosas que para lograrlas han de andar ocultas, y de proclamarse en lo que son, levantarían dificultades demasiado recias para alcanzar sobre ellas el fin. Και μια που ο γράφων -ως μυστικός ποιητής κι απ’ τη φύση του αμετάδοτος- αναγνωρίζει την αδυναμία του αναγνώστη ν’ αντιληφθεί έστω και το ελάχιστο ή το μηδαμινό των όσων έχουν προπορευτεί ή σκαλιστεί … ανακρούει πρύμναν. Το 1954, ο Γιώργος Σεφέρης γράφει στον Γιώργο Θεοτοκά: «Υπάρχουν σε μια γωνιά της γης 400 χιλιάδες ψυχές από την καλύτερη, την πιο ατόφια Ρωμιοσύνη, που προσπαθούν να τις αποκόψουν από τις πραγματικές τους ρίζες και να τις κάνουν λουλούδια θερμοκηπίου. Σ’ αυτή τη γωνιά της γης δουλεύει μια μηχανή που κάνει τους Ρωμιούς σπαρτούς-Κυπρίους-όχι-Έλληνες, που κάνει τους ανθρώπους μπαστάρδους, με την εξαγορά και την απαθλίωση των συνειδήσεων, με τις κολακείες των αδυναμιών ή των συμφερόντων.». Το 2017, ο Κώστας Ρεούσης γράφει στο facebook: «Στη νήσο Κύπρο μπάσταρδοι άνθρωποι-κτήνη αυξάνονται και πληθύνονται ακατάπαυστα μέσα στην εξαθλίωση της εγκατεστημένης αγοραπωλησίας άψυχων συνειδήσεων.». 

                

Δημοσιεύτηκε στην ομώνυμη στήλη, στο διαδικτυακό φύλλο επιλεγμένης λογοτεχνίας «Φτερά Χήνας» (www.fteraxinasmag.wordpress.com), 09.06.2017.                          

Ποιήματα 42

Ο ποιητής Κώστας Ρεούσης σ’ ένα καφενείο της παλιάς Λευκωσίας εν ώρα υπηρεσίας, Μάιος 2012

ΟΣΙΡΙΣ

Ο Κώστας ο

Φονιάς

Παιδί μιας

Αγρινιώτισσας

Κι ενός

Μεσαορίτη

Ξεκίνησε

Το χάραμα το

Φως να πα να

Συναντήσει

Στο γράμμα

Το παράγγελμα

Και τ’ όνομα

Γεννήτορας

Κάποια φωνή

Γυναίκας μιαρής

Δε γύρισε

Μονάχα τη

Χαράκωσε

Τον λένε

Παντελή

Λευκωσία, Κυριακή Της Πεντηκοστής, 4 Ιουνίου 2017

Από την ανέκδοτη και σε εξέλιξη, ποιητική συλλογή, του Κώστα Ρεούση, «Ξεκούρδιστος Λυγμός» [άχαροι στίχοι].