Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

Κείμενα μιας ψύχραιμης οργής 14

Ο λεσσεψιανός μετανάστης, τοξικός ιχθύς, Lagocephalus sceleratus

#14
Κείμενα μιας ψύχραιμης οργής
Ο φιλοτομαρισμός μίας χολεριασμένης νήσου


Επιγράφοντας τον Ανδρέα Εμπειρίκο σε ένα μόριο αρνητικό, που ζυγίστηκε αερόλιθο, απέδρασα τη συμμαχία με το κακό. Επιστρέφοντας τον περίγυρο των γνωστών μας πραγμάτων -στην εντός, εκτός κι επί τ’ αυτά του τείχους χώρας πόλεως Λευκωσίας- επιλέγω το μπαλαούρο ενός υποβρυχίου. Αναμένοντας την αυριανή εσπέρα, όπως ωτακουστώ τη γραφή εξακοντίζοντας τη χάραξη, ψυχανεμίζομαι την τάση ή σύγκρουση μίας, ας πω, ελληνικής κυπριακής διανόησης/ιντελιγκέντσιας κόντρα ή μετωπικά στον μπάσταρδα εμφυτευμένο -από άνομα συμφέροντα- σπόρο μιας σκέτης κυπριακής διανόησης/ιντελιγκέντσιας, που δεν υπάρχει.

Απ’ το οξύ ως την αιχμή, οι αισθήσεις ενδύονται την κήρυξη της εύδρομης καθόδου εις Άδην-Νήδα •εισχωρώντας στο φιλοτομαρισμό μίας χολεριασμένης νήσου, μια που η συνθήκη αναδύει την υποβόσκουσα casus belli. Η στέρεα βασιλική γης της μάνας κι η φρενιασμένη κολυμβήθρα καταβόθρα του πατέρα … πλεύση ιπτάμενη-πεζή ερπύστρια … κανοναρχούσε τον υιό εν μέσω πρωταρχικής και προκατακλυσμιαίας κατάστασης ή γεωγραφίας.

Εξηγούμαι, εξομολογημένος κι ανακρινόμενος, στους Έλληνες ποιητές και στις Ελληνίδες ποιήτριες, που με διατρέφουν από καταβολής μητρικής ελληνικής γλώσσης: διά της λέξεως ο λόγος• διάλεξη - διά του γράμματος το πνεύμα• διάγραμμα. Είναι η δύναμή σας ζωώδης, ικανή να μακελέψει για να σας θαυμάσει η πουτάνα σας, ο όχλος και τα τσιράκια σας –ανίκανη, όμως, ν’ ακινητοποιήσει την τεχνική που ιδρώνω συνετά.     

Τι, μένει; Φευ, ένας αριθμός στρατιωτικού μητρώου και το ρέζους της ομάδος αίματος τού –ντυμένου το χακί, το ραφ ή το μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο– Έλληνος ποιητή: Δεν έχω σπίτι κι όνομα / και κώδικες και νόμους / αιώνες τώρα περπατώ / σε στοιχειωμένους δρόμους // Την πίκρα έχω μάνα μου / γυναίκα την ανάγκη / στα χώματα που χόρεψαν / Αγαρηνοί και Φράγκοι // Είν’ απ’ το δέντρο του Θεού / η ρίζα που κρατεί με / δώστε μου μια ταυτότητα / να θυμηθώ ποιος είμαι  // Δώστε μου μια ταυτότητα / να θυμηθώ ποιος είμαι, (Νίκος Γκάτσος, από «Τα κατά Μάρκον», 1991).

Το απείθαρχο πλήθος της Kıbrıs-Cyprus-Κύπρου συγγενεύει με τη χάβρα τ’ ανατολίτικου παζαριού και των στωικών, που οι ιαμβογράφοι εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Κι αναρωτιέμαι: Πόσοι ελάχιστοι αμόλυντοι έχουμε υπάρξει Αλάσιοι Πελασγοί να συνεχίζουμε τη σκυταλοδρομία των οστών; Σημειωτέον ότι στο μεταξύ ο πόλεμος είχε φτάσει πια ως εδώ. Στρατεύθηκα και με έστειλαν στην πρώτη γραμμή, στην «γραμμή πυρός», όπου με βαστήξανε πεισματάρικα, μέχρι το τέλος των επιχειρήσεων. Δίχως καμίαν ανάπαυλα, αν εξαιρέσω ένα αρκετά βασανιστικό «ιντερμέδιο» στη «Διλοχία Πειραιώς», απλούν «πειθαρχικόν λόχον». Γιατί κανείς δεν αγνοεί ότι, ιδιαίτερα στην περίοδο της όντως αλησμονήτου «4ης Αυγούστου», ο όρος «διανοούμενος» συνεπήγετο και την έννοια του «υπόπτου». Ύστερα από φονικότατη μάχη, στις 13 Απριλίου 1941, συνελήφθην αιχμάλωτος, κρατήθηκα, με τους συναδέλφους μου, παρανόμως, από τους Γερμανούς, σε στρατόπεδα «εργασίας αιχμαλώτων», δραπέτευσα, αλώνισα, με τα πόδια, πάνω από την μισήν Ελλάδα, και τέλος επέστρεψα εις τα ίδια., (Νίκος Εγγονόπουλος, «Τα ποιήματα», Τόμος Α΄, Σημειώσεις, Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, Αθήνα, Μάιος 1990, σ. 150).

-Μη σας ξενίζει η νέα, ή καινή, ή καινούργια τοποθέτηση των ελληνικών σημείων στίξεως που … ῥέοιεν * αρμόζω.

Χώρα (Παλιό Λιμάνι), Οκτώβριος 2017


* Ενεργητική φωνή, ευκτική έγκλιση, ενεστώτας χρόνος, τρίτο πρόσωπο, πληθυντικός αριθμός … του ρήματος … ῥέω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου