Σχόλια Πολιτισμικής Αντικατασκοπίας 3

Ο ποιητής Κώστας Ρεούσης στο Γραφείο Αντικατασκοπίας του Τάγματος της Υπερπραγματικής Φράξιας Λευκω©ίας, απαθανατισμένος από τον συγγραφέα Στέφανο Σταυρίδη, στις 29 Οκτωβρίου 2017

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΩΝ εκδοτικών οίκων στο νησί αποτελεί μία πραγματικότητα. Όλοι όσοι υπάρχουν και δραστηριοποιούνται, είτε με παλαιότερες εκδόσεις του καταλόγου τους είτε με νεότερες, αποσκοπούν αποκλειστικά στην οικονομική εκμετάλλευση του κάθε επίδοξου συγγραφέα. Ουσιαστικά ντανιάζουν στις αποθήκες τους κούτες με βιβλία, πληρωμένα από ορδές ψωνισμένων «λογοτεχνών». Μία καλοστημένη εκδοτική επιχείρηση είναι κι αυτή των εκδόσεων «Αιγαίον» του Βάσου Πτωχόπουλου στη Λευκωσία, με συνεργούς τις εκδόσεις «Κουκκίδα» του Δημήτρη Δημόπουλου και τις «Εναλλακτικές Εκδόσεις» του Γιώργου Καραμπελιά στην Αθήνα. Σε συνεργασία, πλέον, με το βιβλιοπωλείο, καφενείο-μπαρ και στέκι γνωριμιών για σιτεμένες κυρίες, νέους στις καύλες τους, ζιγκολό κυπριακού τύπου ή ύφους κι ανίκανους μεσήλικες, «Το Έρμα», έχουν εξαπατήσει δεκαετίες τώρα το χώρο και τους ανθρώπους του βιβλίου. Το χάνι του Πάντζιαρου στις δόξες του.

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ κινηματογραφικά φεστιβάλ του νησιού, το «Εικόνες και Όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου», έδωσε ακόμη μία έκδοση της επιτυχημένης πορείας του, μέσα στο μήνα Φεβρουάριο, συμπληρώνοντας 17 χρόνια θεσμού ή θέσμιου στο πολιτιστικό ή πολιτισμικό «χωράφι» του τόπου. Με μειωμένο προϋπολογισμό, από τον κορβανά της κρατικής μηχανής, επιτέλεσε το σκοπό και στόχο του: να μυήσει κινηματογραφόφιλους ή μη, σε μία άλλη, ουσιαστικότερη, θέαση του κόσμου του σελιλόιντ. Τη θέαση αυτή, που απέχει άπειρα έτη φωτός από το σωρό του συρμού των κοσμικών, αχάπαρων και τυχάρπαστων δίποδων, των κυκλοφορούντων και σερνόμενων τα στενά της παλιάς πόλης Λευκωσίας για να ψωνιστούν και ψωνίσουν το ψώνιο τους.

ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ, ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΕΜΕ, περί πρωτοκλασάτων (sic!) εφημερίδων και πολιτιστικών συντακτών της νήσου Κύπρου: 1) Φιλελεύθερος, 2) Πολίτης, 3) Σημερινή, 4) Καθημερινή. Εάν η δημοσιογραφία που ασκούν αναφέρεται στην ουσία του πολιτιστικού, εάν όχι πολιτισμικού, ρεπορτάζ, προφανώς έχουνε μπερδέψει την ταβανόβουρτσα με τα δάχτυλα του πληκτρολογίου των γραμμάτων που νομίζουν πως χτυπούν. Πέραν της αντιγραφής-επικόλλησης των δελτίων Τύπου, που στην τελική πράττουν, και των καθοδηγούμενων (από τις γνωστές ομάδες πίεσης) συνεντεύξεων που κατασκευάζουν, έχουν το θράσος να εμφανίζονται και στη νεόκοπη εκπομπή περί πολιτισμού της τηλεοράσεως του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (Ρ.Ι.Κ.) -άλλη περίπτωση κι αυτή  χάχανων δημοσιογράφων και καλεσμένων-, εκφέροντας κι άποψη, ή καλύτερα: καταθέτοντας την τύφλα τους τη μαύρη, που είναι και το αδιάψευστο έως αδιάσειστο γεγονός των αστοιχείωτων λόγων κι ανύπαρκτων πράξεών τους.

Κριτικές 15

Εκδόσεις Αιγαίον / Κουκκίδα, Λευκωσία / Αθήνα, Σεπτέμβριος 2018

«Ποιητικός Ελιγμός»

Και μόνο ότι ο Ρεούσης, υπερπραγματιστής με το χάρισμα να συνθέτει μάχες λέξεων που δεν βρωμάνε λεκτικό των κεκυρωμένων υπερρεαλιστών, βάζει το χρόνο του ρολογιού στον υπότιτλο της συλλογής, σημαίνει ότι η πορεία του τον έφερε σε μια στροφή. Η ωροθεσία, της οποίας επιφανής στιγμή είναι εκείνο το ποίημα του Έλιοτ, φέρνει το λόγο του Ρεούση, σε μια διαπραγμάτευση νομίζω με τη μοντερνιστική ποίηση. Το βιβλίο που διαβάζεται και οριζοντίως σαν τρία ξεχωριστά ποιήματα, έχει μια πενθοφόρο διάσταση την οποία η ακοίμητος πηγή του καλπάζοντος λεκτικού του δωρίζει με άλματα συμπλεγμάτων λέξεων υπερρεαλιστικής υφής. Μοιάζει λίγο λες και το παραλήρημα του οποίου αποκοπή είναι το μοντερνιστικό ποίημα να σκίζεται για να φανεί πως το γραπτό είναι ένα είδος ορατού, ενός φλεγόμενου λεκτικού παγόβουνου αποκάτω. Το εγχείρημα απολαυστικό και επιτυχημένο για αναγνώστες και των δύο γλωσσικών ρευμάτων, μοντερνιστικού και υπερρεαλιστικού που ακόμα κυριαρχούν.

  Η ποίηση αυτού του δαιμόνια και παραδείσια γλωσσικά προικισμένου ανθρώπου, βρίσκεται σε έναν ελιγμό. Εγώ τουλάχιστον δεν παύω χρόνια να τον παρακολουθώ. Και μόνο για το γεγονός ότι γράφει μια ποίηση άξια να λέγεται ποίηση σε καιρούς που κυριαρχεί το φασόν, και στη Νήσο ειδικά, η αγραμματοσύνη κάποιων «πουλολόγων», κι άλλων γραφικών.

Βασίλης Λαλιώτης, Κηφισιά, 21 Δεκεμβρίου 2018

Κριτικές 14

Εκδόσεις Αιγαίον / Κουκκίδα, Λευκωσία / Αθήνα, Σεπτέμβριος 2018

«Απασφαλισμένη χειροβομβίδα»

Και να που για μια φορά ακόμη έχουμε Ρεούση σε έντυπη μορφή, και να που μια φορά ακόμη ο Ρεούσης έκανε την ανατροπή όσον αφορά στην υφολογία των ποιημάτων: 1 ποίημα, 12 ώρες, 3 φωνές! Όσοι ξέρουν τον Ρεούση, ξέρουν πως δεν πρόκειται να διαβάσουν ποιήματα-παγίδες τετριμμένων στίχων, ούτε πλαστικοποιημένες συναισθηματικές εξάρσεις, μα θα ανακαλύψουν μια φορά ακόμη, τι σημαίνει ο όρος «απασφαλισμένη χειροβομβίδα» με τη μορφή στιχομυθίας.

Και πάλι οι λέξεις του Ρεούση, είναι τόσο εύστοχες και διαλεγμένες, τοποθετημένες στη σωστή φορά και διάταξη, που μοιάζουν σαν στρατιώτες έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά της μάχης… έτοιμοι για ζωή ή για θάνατο. Παρότι υπερρεαλιστής, ο ποιητής, έχει μια στρατιωτική πειθαρχία όσον αφορά στη σωστή επιλογή των λέξεων και στη μορφολογία που αυτές θα συνθέσουν μεταξύ τους. Σαν στρατηγός που ετοιμάζει τους στρατιώτες του για την τελική μάχη, στέκει ο ποιητής, τη μάχη που θα καθορίσει την έκβαση του πολέμου, αυτού του πολέμου που τέλος δεν γνωρίζει.

Μετά τον πόλεμο, ένας άλλος πόλεμος αρχίζει στην ποίηση του Ρεούση, ο πόλεμος του «ίμερου». Ο «ίμερος» κι ό,τι αυτός κρύβει στο συμβολισμό του, είναι η Αξία που πάντα προσδιορίζει τον Ρεούση και τη γραφή του, κι εδώ, στα «Σμπαράλια», αυτό είναι πλέον καταφανέστατο. Στη τροχιά που ο καθένας μας κάνει γύρω από τον άξονα της Γης, παίρνει μαζί του αυτό που τον χαρακτηρίζει. Στη δική του τροχιά ο Ρεούσης, παίρνει από το χέρι τον «ίμερο» και τα κάνει όλα «Σμπαράλια». Δίχως να ελπίζει σε τίποτα, χαρίζει ελπίδα στο απέλπιδο.  

Θωμάς Δ. Τυπάλδος, Πάτρα, 30 Οκτωβρίου 2018

Κριτικές 13

Ο ποιητής Κώστας Ρεούσης, κάπου στη συνοριακή εντός των τειχών Λευκωσία, απαθανατισμένος από τον ποιητή Βάκη Λοϊζίδη, Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019

«Μπορεί όλα να καταρρέουν, αλλά ο Ρεούσης είναι φύλακας των πυλών και αστείρευτη πηγή δράσης. Για να περάσει απ’ την είσοδο κανείς πρέπει να προσπεράσει την αυτοσχέδια τελειότητά του. Άρα, λίγοι προσπερνούν κι αυτοί που είναι να προσπεράσουν κάθονται κι αποθαυμάζουν τα μηνύματα που καλλιγραφεί fresco σε τοίχους. Όσο γι’ αυτό που φυλάττει μετά των πυλών: δεν είν’ άλλο απ’ την πύλη της ματαιότητας του κόσμου. Είναι η στενωπός και η κρησάρα μιας άπειρης κλεψύδρας. Ό,τι χωρίζει απ’ τη μια μεριά, χωρίζει δίκαια απ’ την άλλη. Κι όσοι απόμειναν έξω απ’ την πύλη ήταν οι εγωιστές, οι μικροί, οι άνευ φαντασίας, που ερμήνευσαν το βασίλειο των ποιητών  να περικλείνεται πίσω από μια ερμητική πόρτα. Ενώ ο Ρεούσης όρισε σωστό την ύπαρξη απλώς μιας πύλης ως ειδοποιό κανόνα συμμετρίας. Δεν οδηγεί πουθενά και τίποτα δε διακρίνει, δεν πλήττει την ανία, πολλοί ωστόσο την πλήττουν -του κάκου- προς απάντηση των ερωτηματικών τους. Άρα, καλό είναι ν’ αλλάζονται οι βάρδιες κι ο φύλακας να ξεκουράζεται και μεγάλες γιορτές να στήνονται για τον Άη Φύλακα τον Στιχοδιαβάτη που φέρει μειδίαμα αινιγματικό. Κούρος στατικός το δεξί πόδι προς αειφόρο κίνηση να τείνει, αλλά να μην κινεί κατ’ επιλογή. Κούρος ο ίδιος συμμετρικός σε Ασκληπιείο.».

© Κασσάνδρα Αλογοσκούφι, «Υστερόγραφο», ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, Μεγάλη Τετάρτη, 12 Απριλίου 2017, 20:04.

Σχόλια Πολιτισμικής Αντικατασκοπίας 2

Ο ποιητής Κώστας Ρεούσης στο Γραφείο Αντικατασκοπίας του Τάγματος της Υπερπραγματικής Φράξιας Λευκω©ίας, απαθανατισμένος από τον συγγραφέα Στέφανο Σταυρίδη, στις 29 Οκτωβρίου 2017

ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ Η ΜΗ ΑΠΟΝΟΜΗ των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας του νησιού, στις κατηγορίες του «Μυθιστορήματος» και του «Νέου Λογοτέχνη». Τα βραβεία θεσπίζονται για να απονέμονται, κι έτσι πρέπει να γίνεται. Τώρα εάν οι εκάστοτε «σοφοί», που απαρτίζουν την κριτική επιτροπή, αποφασίζουν το αντίθετο, ίσως, να πρέπει να μας προβληματίσει -τόσο για το κύρος του θεσμού όσο και για την αξία του κάθε αυτού βραβείου. Με δυο κουβέντες: Τα βραβεία ή θα δίνονται (όπου κι αν δίνονται) ή θα καταργηθούν. Δεν υπάρχει μέση οδός.

ΔΥΝΑΜΙΚΗ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ στο ελλαδικό κοινό, μέσα από δύο ανθολογίες που κυκλοφόρησαν πρόσφατα σε αθηναϊκούς εκδοτικούς οίκους. Η πρώτη από τις εκδόσεις «Κύμα», με επιμέλεια-ανθολόγηση των Γιώργου Χριστοδουλίδη και Παναγιώτη Νικολαΐδη, συγκεντρώνει ζώντες ποιητές από τη «Γενιά της Ανεξαρτησίας», «Της Εισβολής» και της «Αφθονίας και Κατοχής», παρουσιάζοντας ευσύνοπτα  μία άξια εκλογή της ποιητικής παραγωγής των τελευταίων δεκαετιών. Η δεύτερη από τις εκδόσεις «Βακχικόν», με επιμέλεια-ανθολόγηση του Λευτέρη Παπαλεοντίου, αφορά Κύπριους ποιητές και ποιήτριες κάτω των 40 ετών, συμπεριλαμβάνοντας και Τουρκοκύπριους «συντοπίτες» μας δημιουργούς. Συνωστισμός, λοιπόν, στο «ποιητικό πνεύμα» που παράγει η Νήσος, αναμένοντας να δούμε, και από αυτές τις προσπάθειες, το διαχωρισμό, τουλάχιστον, της ήρας και του σταριού.

ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ ΘΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΑ στο σύνολό του το εγχείρημα του περιοδικού «Άνευ» με «Το Διήγημα των Έξι», εκδ. «Άνευ», Λευκωσία, Οκτώβριος 2018. Έξι καλοί σύγχρονοι ελληνοκύπριοι διηγηματογράφοι (Χρίστος Κυθρεώτης, Κωνστάντια Σωτηρίου, Γιώργος Τριλλίδης, Νένα Φιλούση, Στέφανος Σταυρίδης και Μυρτώ Αζίνα) συγγράφουν ένα διήγημα/νουβέλα ακολουθώντας κάποιους τυπικούς κανόνες. Η αντίρρησή μου έγκειται στην έλλειψη δημιουργικής επιμέλειας και διόρθωσης του τελικού κειμένου, η παρεμβολή του λόγου των συγγραφέων πριν από τα επιμέρους κεφάλαια που έχουν καλεστεί να συγγράψουν λειτουργεί αρνητικά και κόβει τη ροή της αφήγησης και η αποκάλυψη ευθύς εξαρχής ποιο κομμάτι έχει γράψει ποιος χάνει στα σημεία από τη μαγεία που θα μπορούσε να αναδυθεί από ένα κοινό-συνεκτικό κείμενο με ενδιαφέρον θέμα και άξια προσοχής μυθοπλαστική εξέλιξη.

          

Περιοδικό, «Το Πεζοδρόμιο», τχ. 4, Λευκωσία, Δεκέμβριος 2018, σ. 31

Σχόλια Πολιτισμικής Αντικατασκοπίας 1

Ο ποιητής Κώστας Ρεούσης στο Γραφείο Αντικατασκοπίας του Τάγματος της Υπερπραγματικής Φράξιας Λευκω©ίας, απαθανατισμένος από τον συγγραφέα Στέφανο Σταυρίδη, στις 29 Οκτωβρίου 2017

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΑΣΕ συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από την αυτοκτονία του Κώστα Καρυωτάκη (+21 Ιουλίου 1928), και ο Δήμος Πρέβεζας κάλεσε επίσημα και προσωπικά τον σκηνοθέτη Κύρο Παπαβασιλείου να προβάλει, στο πλαίσιο της τραγικής επετείου, την ταινία του «Οι εντυπώσεις ενός πνιγμένου» που αφορά στον ποιητή. Αθόρυβα ο σκηνοθέτης τίμησε τον Καρυωτάκη, τον εαυτό του και τους ανθρώπους που τον κάλεσαν. Από την εδώ μεριά, συμπαθής και πολυπράγμων ποιήτρια, απάγγειλε ποιήματα του αυτόχειρα, σε μουσικοποιητική βραδιά (sic), στο πλαίσιο του «Φεστιβάλ Λάρνακας». Ο Κώστας Καρυωτάκης είναι σκληρός ποιητής και δεν προσφέρεται για παραθαλάσσιες εκδηλώσεις ηλιοκαμένων ή μπαϊλντισμένων από τη ζέστη εντόπιων τουριστών κι άλλων τινών αλλοδαπών.

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΠΙΔΕΡΜΙΚΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ έλαβε το περιλάλητο «Γλωσσάρι Δημοσιογραφίας». Χρυσή ευκαιρία για τους δημοσιογραφικούς τενεκέδες και για τους αυτιστικούς πνευματικούς ταγούς του νησιού να γράψουν / δείξουν έκπληκτοι ή οργισμένοι τη συγκατάβαση ή αντίθεσή τους, αποφεύγοντας τεχνηέντως την ουσία όσων προσχεδιασμένα επιδιώκονται να επιβληθούν. Οι γελοίες παραιτήσεις των άνευρων λογοτεχνών που στελεχώνουν την Ε.Λ.Κ. και οι ακόμη πιο γελοίες αντιδράσεις της Ε.Σ.Κ. ευνοούν την εικόνα μιας παρδαλής και ξεπουπουλιασμένης όρνιθας.

Η ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗΣ της σύγχρονης κυπριακής ποίησης ως μίας αυτόνομης ποιητικής κατάθεσης στον ελληνόφωνο (sic)  κόσμο, αχθοφέρνει τις συμπλεγματικότητες μίας ενωτικής απόσχισης από το κύριο σώμα της «στιχοχάραξης» Ελλήνων. Μία συνωμοτική συγκατάθεση, επιρρεπών στην ηδονή των επαίνων ιθαγενών, εξακολουθεί να διαφημίζει την κυπριακή ποίηση ως μία διακορευμένη κόρη, π’ αναζητεί το μαστροπό της στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της υποτιθέμενης αυτονομίας των κρατών-μελών της. Το γούστο είναι πως έχουμε μπλέξει τα μπούτια μας σ’ αυτόν τον τόπο: Έλληνες, Τούρκοι, Λατίνοι, Μαρωνίτες, Αρμένιοι κι άλλοι που δεν υπάρχει λόγος να κατονομαστούν.

Περιοδικό, «Το Πεζοδρόμιο», τχ. 3, Λευκωσία, Οκτώβριος 2018, σ. 31      

Βιβλιοστάσεις 4

Αγγελίνα Ρωμανού, «Back Door», εκδόσεις Provocateur, Sandanski, Βουλγαρία / Αθήνα, Ελλάδα, Φθινόπωρο 2018, σ. 80

Πριν αναφερθούμε στο βιβλίο, απαραίτητη είναι η μνεία στο εκδοτικό κίνημα/εγχείρημα «Provocateur». Με έδρα μία μικρή πόλη της Βουλγαρίας (προφανώς για οικονομικούς λόγους) και με ψυχή τον ποιητή, Βασίλη Βασιλειάδη, εμφανίστηκε τους τελευταίους μήνες κόντρα στις εκδοτικές πρακτικές του συρμού. Εκδίδει αποκλειστικά ελληνική ποίηση που συνειδητά απέχει απ’ το επίσημο λογοτεχνικό «τσίρκο» του καιρού μας. Επιλέγει τους ποιητές/ποιήτριες που προτίθεται να εκδώσει και τους το προτείνει. Καμία διαμεσολάβηση δεν υφίσταται παρά μόνο το προσωπικό γούστο του Βασιλειάδη και των συνεργατών του. Κάθε τίτλος τυπώνεται σε 500 αντίτυπα, εκ των οποίων τα 50 αποστέλλονται στο/στη συγγραφέα, 50 παραμένουν στο αρχείο του εκδοτικού, 50 ταχυδρομούνται σε βιβλιοθήκες και πανεπιστήμια και 350 διανέμονται δωρεάν στη λίστα φίλων του «Provocateur». Τα έξοδα καλύπτονται αποκλειστικά από τον εκδοτικό οίκο.

   Ένας από τους πρώτους τίτλους είναι και το «Back Door», της Αγγελίνας Ρωμανού, που είχα την τύχη να μου αποσταλεί. Δεν γνώριζα την ποίηση της Ρωμανού, και ειλικρινά εντυπωσιάστηκα από την τραχύτητα της δύναμής της. Η αποθέωση του άξεστου και η αποκάλυψη μίας αδυσώπητης πραγματικότητας που δεν μπορεί πλέον να κρατήσει τα προσχήματα, να κρυφτεί ή να υποδυθεί μια κάποια «μελωδία της ευτυχίας». Ποίηση ενός πριγκηπικού πεζοδρομίου, έτσι για να υπενθυμίσουμε και τον τίτλο του περιοδικού που φιλοξενείται η στήλη, μας εισάγει σ’ έναν άλλο Δεκέμβρη, μακριά από την υποκριτική υπόδηση ενός καλοβαλμένου εορταστικού μανδύα.

   Ας την ακούσουμε (ακολουθείται η ορθογραφία και η στίξη του πρωτοτύπου): «Μακελεμένος ο Δεκέμβρης. Σούρνεται μες τα στενά. Τα διαολίζει. Τα δέρνει αλύπητα και τα γαμά. Σκουφάτος στο καυλί και στ’ άντερα η άχνη. Δεν υπάρχουν καρύδια εδώ, αγαπητέ. // Τα ’φαγαν οι ιοί των μεταδόσεων. // Στολίζω μπινελίκια τον πυράκανθο. Μπαλάκια κόκκινα με το σωρό. Τσιμπάει ο πούστης, κι ερεθίζομαι. Στο χώμα τρίβεται μια χασισιά. Γουστάρω να μπαίνει ο χιονιάς και να με ρεύεται. Των εχθρών τα φουσάτα κρατούν. // Λυχνάρι. // Σμέρνα. // Και χριστό. // Τα κούμαρα πωλούνται ευτελώς. Στα δυο ματσάκια, δώρο το γλειφομούνι. Πάρτε κυράδες μου ν’ αγιάσετε. Οι άντρες πάνε πρωί για τα χαρτιά. Όταν γυρίσουν, αφήνουν τις εξάρες για καβάτζα. Κανείς δεν ξέρει πότε θα του ’ρθει η ορθή. // Την παίρνουν. Την ρουφούν. Κι έπειτα την φεύγουν. // Κάθε έλατο που συναντώ, του πιάνω το αυτί. Άκου, μικρό μου, λέω. Εσύ κι ο λύκος μου με δώσατε. // Πέντε κρίκοι, μες το Φάληρο. // Τόσο στοιχίζω πλέον ως μωρή. // Α! μη ξεχάσω και το τέλος. Κονιάκ γλυκό και παξιμάδι. Μια τζούρα ζάχαρη // (όχι αυτή που σου ’παιρνε η μάνα σου. βγήκε στο παζάρι πιο ψηλή) // κι από πίσω μια κουβέρτα. Όλη να την μπω. Να την μυρίσω. Να της δώσω γύρα να γίνει γεμιστή. // Οι άγγελοι, το χειμώνα, σας το λέω, σπάζουν τα ρόδια με τον κώλο.», (σσ. 43-44).

   Άτιτλα ποιήματα, τα περισσότερα σε πρόζα, ταράζουν τον αναγνώστη με την ανελέητη, κοφτερή, απροσποίητη χρήση των λέξεων οδηγώντας τη γλώσσα στην αφήγηση ενός άλλου χρονικού του 21^ου αιώνα. Πνεύμα κουβεντιαστό, καθημερινό, σύγχρονο. Η στροφή του βλέμματος σε οτιδήποτε έχουμε ασκηθεί ν’ αποστρεφόμαστε. Επικίνδυνοι στίχοι, γυναικεία ποίηση από την άλλη όχθη, που δεν στερούνται ανθρώπινης κι ειλικρινούς ευαισθησίας. Ο σεξουαλισμός που αναδύει η γραφή της Ρωμανού, συναντά αυτόν της τρομερής Joyce Mansour. Ένας σεξουαλισμός που δεν αποκόπτεται από την υπερπραγματικότητα του βιώματος μήτε συντελείται πίσω από το παραβάν και με τις πόρτες κλειδωμένες. Η Αγγελίνα Ρωμανού μας ανοίγει την «Πίσω Πόρτα» προσκαλώντας μας στο ποιητικό της σύμπαν, χωρίς καμία προειδοποίηση για το τι μπορεί να δει και να αναγνωρίσει εκεί κανείς.

    Κώστας Ρεούσης

Η Αγγελίνα Ρωμανού γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τα βιβλία: «Orianna Express», εκδ. Πολύχρωμος Πλανήτης (2009), «Ψέμα μου», εκδ. Εκάτη (2011), «Κλεμμένο αντίδωρο», εκδ. Ζάθεον Πυρ (2013), «Κουβέντες του αέρα», εκδ. Όστρια (2015), Λίνα Κ, εκδ. Όστρια (2016), «ΠροσευχΥτάρι κορασίδων», εκδ. Κύμα (2017), «Εις σάρκα μίαν», εκδ. Όστρια (2017). Εργάστηκε ως τακτική υπάλληλος για 26 χρόνια στο Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων. Έχει ασχοληθεί ως ραδιοφωνική παραγωγός επί σειρά ετών σε διάφορους σταθμούς. Έχει διοργανώσει καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, που αφορούν σε διάφορα είδη τέχνης και έχει αρθρογραφήσει σε εφημερίδες και περιοδικά. Επιμελείται εκδόσεις και εκδοτικές σειρές και εισηγείται εργαστήρια δημιουργικής γραφής και αφήγησης παραμυθιών.

Περιοδικό «Το Πεζοδρόμιο», 4ο τχ., Λευκωσία, Δεκέμβριος 2018, σ. 30.