Παντοδάπαισι μεμειχμένα χροίασιν 22

ΔΗΛΩΣΗ

ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΩ ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΔΕΚΑΤΑ» ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ (sic) ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Καλέστηκα να συμμετέχω, ζήτησα να πληρωθώ για να τους εμπιστευτώ ανέκδοτη εργασία μου, ευγενέστατα ο κύριος Κώστας Χατζηαντωνίου έκρινε εύλογη την απαίτησή μου αλλά τα οικονομικά του περιοδικού και η πάγια πρακτική των εν Ελλάδι λογοτεχνικών εντύπων που με την πρόφαση της προώθησης-δημοσιοποίησης του όποιου πνευματικού κάματου, αρνούνται την αμοιβή στους εργάτες της γραφής, ενώ στις Η.Π.Α. (όπου υπηρέτησε ο κύριος Ντίνος Σιώτης στο διπλωματικό σώμα δεκαετίες, στη Βοστόνη εάν δεν κάνω λάθος) και αλλού εξυπακούεται η απόδοση «αποζημίωσης», με οδήγησαν στην άρνηση.

Όπως και να έχει, πέραν των παραπάνω, αν και ζω ανάμεσα στους συμπατριώτες μου μόνιμα κι αμετακίνητα στο νησί εδώ και δύο δεκαετίες κι έχω συναναστραφεί τα πλείστα ονόματα που συμμετέχουν στο αφιέρωμα και παρακολουθήσει από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αθήνα πολλούς (αν όχι όλους) που δε γνωριζόμαστε προσωπικά, δηλώνω πως δεν έχω πλέον ανάγκη το διάλογο μαζί τους. Ποιον διάλογο, δηλαδή: Τίποτα δε μου πρόσφεραν χρόνια τώρα που τους συνδιαλέγομαι, ενώ αντίθετα εγώ κόμισα –αφθόνιος ερχόμενος– το κέρας της Αμάλθειας. Αλλά… «στου κουφού την πόρτα», παραλλάσω τη λαϊκή σοφία, «πάρτη την πόρτα και φύγε».  

Ο μόνος ποιητής (και καταργώ εντός μου την άλλη, ναι σπουδαία, ιδιότητά του ως καθηγητή πανεπιστημίου και κορυφαίου μελετητή του Κ. Π. Καβάφη) που επικοινώνησα ουσιαστικά σε αμφίδρομη σχέση-επαφή, ήταν ο Μιχάλης Πιερής. Και γράφω «ήταν» διότι με τον ποιητή αυτόν ήρθα σε ρήξη που προκάλεσα εγώ, για λόγους που, αν μη τι άλλο, είμαι σίγουρος αναγνωρίζει-αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος. Και παραμένει ο μοναδικός που δεν του επέστρεψα τα βιβλία τα οποία είχε την καλοσύνη να μου χαρίσει και κάποια να αγοράσω, και διατηρώ σ’ ένα ράφι της βιβλιοθήκης μου. Σε αντίθεση με κάποιους-κάποιες που τους τα έδωσα πίσω ή τα χάρισα αλλού. Είναι απ’ τον Θεό και την Τριαδικότητά του η Ποίηση, τα άλλα των ανθρώπων τ’ αφήνω στη μικρότητα έως μηδαμινότητα των υπάρξεών τους. Συνεχίζω να ζω, προς το παρόν, αναμεταξύ σας … εργαζόμενος για και με την ποίηση, όπως τάχτηκα – ορίστηκα – ορκίστηκα  εκ γενετής.

Κώστας Ρεούσης

Λευκωσία, Σάββατο 11 Μαΐου 2019